aynı şey annem içinde geçerli. çok hata yapıyor. benim "iyi olmayan" diye sınıflandırdığım şeyleri yapıyor.
yine aynı şekilde abim, amcam vs çevremde kim varsa. hatta kendim bile. yani genelde kimse eleştirmiyo beni. çünkü o işi ben yapıyorum kendi kendime.
tabi ailemi üzecek bir şekilde dile getirmiyorum dile. sonuçta ailem yani. en ufak bişi olursa dünyayı yakarım hiç düşünmeden.
fakat "yanlış" herkes için yanlış değil mi? ailemden biri yanlış yaptığı halde bunu sineye mi çekmem lazım? aslında soru sormuyorum. ben çekmiyorum. dile getiriyorum ama sizlerin fikirlerini merak ediyorum.
siz nasıl davranıyorsunuz?
anneniniz yengenize gereksiz yere kötü davrandığında yengenizin tarafında yer alıyo musunuz? yoksa annem herşeyden önce gelir haksızsa bile haklıdır mı diyosunuz? (örneği çok basit ele alın. yengede aileden tabiki ama olaya anne/yenge olarak bakın. öyle sıradan bir örnek verdim)
öyle bir durumda yalnızken hatalı olduğunu söylerim.ama birileri yanımızdaysa mutlaka annemden taraf olurum.anneden örnek verdiğin için ben de anne dedim bu arada.
Ben yanında yer almam ve papaz oluruz hep.
no olmuyorum bu yüzden aram kötü
her zaman haklının yanında olurum, ailem ayrıcalıklı değildir
bu huyumu sevmiyorum aslında ama sessiz kalıyorum genelde aile için anlaşmazlıklarda. taraf olmuyorum.
ben genelde hatalı olduklarından vs söylüyorum işin sonu kavga ile bitiyo.
sonra insan o aşamaya gelene kadar ki düşününce, kötü de olsa yanlış da olsa bunu tercih ediş sebebini anlayınca bir şey yapamıyor sadece üzülüyor.
bir söz vardı ''benim ayakkabılarımı giyip benim yolumdan yürümediği sürece kimse beni yargılamayaz'' gibisindendi galiba.
annemizin babamızın ne sıkıntılardan geçerek , iç dünyası bilmeden tercihlerini tam olarak anlayabilmemiz bile mümkün olmuyor.
ailemizi seçme seçeneğimiz olmasa da insan kendi yaşlılığını düşününce vicdan yapıyor, fazla da bir şey yapamıyor.
atsan atılmaz, satsan satılmaz.
o hesap.