"iş tanımım sorun çözmek zaten, her şey kolay olsaydı bu işi herkes yapardı, bana ihtiyaç kalmazdı, demek ki ben bu problemlerin üstesinden gelecek seçilmiş insanım ve hakkimla bulunduğum yerdeyim" diye düşünerek.
umursamayarak.
10 yıldan fazladır çalışıyorum, hala tek motivasyonum para.
değil ufak hatalar, ufak olumsuzluklar dünya yansa "canımı mı alacaklar" diye düşünürüm, bana bağlı insanlara da aynı şeyi öğütlüyorum, çok içselleştirmeyin, bizi üzen/sinirlendiren insanlar hep var olacaklar, hatalar hep yapılacak, önemli olan bizim işimizi düzgün yapmamız ve hataları/problemleri en kısa sürede yapıcı bir şekilde çözebilmemiz.
yoksa a kişisi bana bunu dedi, b kişisini kayırıyorlar, c kişisi dedikodu yapıyo fln bunları asla ama asla önemsemiyorum. ben benden ve ekibimden sorumluyum çünkü.
Benaslinda ve etna çok güzel özetlemiş. Sorun olduğu için ben varım + param yatsın gerisine çok takılmam profesyonelliği. Eğer işiniz hayatınızı çok etkiliyorsa işte değil profesyonelliğinizde sorun vardır. Kafana bu kadar takmayacaksın.
son iş yerim özelinde konuşacağım, işe girdiğim başlarda en ufak ama en ufak hataya bile kabulüm yoktu. parlardım yıkar geçerdim. sonuç? herkes aynı hatayı yapmaya devam etti. her seferinde üst yönetime nasıl ilerlememiz gerektiğini söyledim. genelde "hallet işte sen" oldu cevap.
zamanla insanlarla aram bozuldu, kimse beni umursamamaya başladı. iş hayatındaki kavgalar umurumda olmaz her zaman herkesle kavga etmeye hazırım. kimsenin beni sevmesine "ya bi adam vardı uf ne iyi insandı" demesine ihtiyacım da yok. ama yönetim her arkamda durmadığında "ben niye çabalıyorum?" sorusu sormaya başladım kendime. böyle olunca motivasyonumu kaybettim. eskiden test etmem gereken konuları aynı gece oturur yapardım. şimdi elimde 3 aydır bekleyen test var. test etsem ne olacak? daha yürümeyi beceremeyen şirket benden uçağa bindirmemi istiyor. ben alır taşırım oraya, ama yine arkasını toplamam gereken 10x konu olacak.
iş arkadaşlarımın çalışma şekillerini sevmiyorum, genelde onların yorumu da "sizin gibi olmamızı istiyorsunuz ama biz buyuz bu kadarız biz siz olamayız"
böyle böyle 2 yılı devirdim. motivasyon ve çalışma isteğim sürekli aşağıya düşüyor. başka yere gitsem de aynı. ama artık her olaya parlamıyorum. "ok" diyip geçiyorum çoğu insana yorum bile yapmıyorum. her şeye takılırsam sadece kendimi yoruyorum.
eskiden böyle şeyleri çok takardım. şimdi herşeye deneyim gözüyle bakmaya çalışıyorum. artı hayat kısa anın tadını çıkarmam gerekir motivasyonu ile üzerinde durmuyorum.
Valla hic yalan atmayacagim.TR'de calisirken ezilmesi gereken g.tu fazla kalkmis kisilerin burnunu surtuyordum. Hakeden ustunuze gelen kisiye haddini usulunce bildirmezseniz ezilen uzulen siz olursunuz.Kisaca hakedene usulunce cevabini aninda vermeniz lazim.
Yurt disinda calisma ortamimda bu gibi kisisel olaylar hic yasamadigim icin bu isler nasil yapilir unuttum sayilir