Çok spesifik bir soru, herkesin hayat tecrübesine göre değişir tabii.
Ben dört sene önce bayağı şok edici bir şekilde babamı kaybettim. Kendisiyle kavgalı falan değildik, ama ikimiz de büyük oranda antisosyal olduğumuzdan, ve onun işi nedeniyle öyle çok aktif bir görüşmemiz de yoktu. Zaten ben o dönemde ayrı bir şehirde yaşıyordum. Haliyle "ah sesini özledim rahmetlinin" falan diye düşündüğüm olmuyor, kendisiyle ilgili pek fazla anım yok öyle tatil matil, yemek, aktivite...
Ama artık olmadığı gerçeği bazen aklıma gelince her defasında tekrar o şoku yaşıyormuşum gibi. Önemli bir şey olunca, "bunu duysaydı, görseydi keşke" diyorum. 60 yaşında yoktu öldüğünde, haliyle babamın yaşlandığını görmeyecek olmak atlatılamıyor, her defasında aklıma geldiğinde ayrı bir koyuyor yani tabiri caizse. Keşke hayatta olsaydı da hasta bile olsaydı, yemeğini yedirip banyosunu yaptırıp rahatını sağlasaydım, baksaydım, diye biraz hastalıklı düşüncelerim var. Mutlu, huzurlu, güzel bir hayatım var benim, bunu bilseydi çok memnun olurdu diye düşünüyorum.
Annem ile çok daha aktif ve iç içe bir hayatımız var. Haftasonları ziyaretine gidiyorum, telefonda konusuyoruz, geziyoruz tozuyoruz, kendisiyle çok anım da var. Yani onun yokluğu günlük hayatımı daha birebir etkiler.
ayrı şehirlerde yaşadığımız ve genelde 2-3 ayda 1 görüştüğümüz için günlük hayatımda anne-babam pek yok. bu açıdan çok büyük eksiklik hissetmem ama ikisi de beni çok sever sağ olsunlar, ikisinin de sevgilerinin yokluğunu hissederim. annemi daha çok seviyor ve saygı duyuyorum, onunkini daha çok hissederim çünkü babamın gıcıklıkları ve hayatıma kattığı zorlukları da var. annem is melek gibi bir kadın, annem olduğu için değil iyi bir insan olduğu için bile üzülürüm yokluğuna.
hayatımı "doğru" kalıba sokan beni yönlendiren kişi babam. onun eksikliğini çok hissederim. önceden hiç lafını dinlemezdim şimdi sözünden çıkmıyorum. o olmasa dağılırım.
Ben buna kişisel değil, daha genel bir gözlemimi söylemek istiyorum.
Çevremde 35+ erkekler babalarının yokluğunu
Doğum yapan kadınlar ise annelerinin yokluğunu daha ağır hissediyorlar diye düşünüyorum.
Tabii ki yeri doldurulamaz, tabii ki yoklukları kıyaslanamaz. Ama kaybı olan arkadaşlarım/tanıdıklarımdan çıkarımım bu yönde oldu.
babamla baba kız değil de kanka olduğumuzdan, 30 yaşına kadar yanında uyumamdan, beni sırtında gezdirmesinden, ve eksisozluk.com şurada bahsettiğim tüm şeylerden dolayı babamı kaybettiğimden beri iki intihar girişimi, bir defa afrikaya gönüllü hizmete gitme ve ara sıra gelen panik atak krizlerim var.
iki yıldır hayattan nefret ediyor ve nefes aldığım her ana lanet ediyorum.
Yazamadım bile akrabalık durumumuzu. Ağzımdan yel alsın, Allah uzun ömürler versin; anne.
Çünkü babam "mükemmel bir insan" (babaannemle ilgili bir sıfat yazmıştım buraya, modlar müsaade etmedi :p ) :d Ölürse tek üzüntüm benim elimden olmamış olması olur. Bi de acısız mortlarsa çok bozulurum.
anneme de babama da eşit mesafedeyim. ikisiyle sağlıklı ve güzel bir iletişimim var. sanırım eşit derecede hissederim. bir sıkıntım ya da mutluluğum olduğunda ikisiyle de paylaşırım çünkü.
babam. kanser bi de. aklımı yitirecekmiş gibi oluyorum düşündüğüm zaman. :')
hem annemle hem babamla ayrı noktalarda paylaşımlarım var. herhangi birini kaybetmiş olduğumu düşünmek bile beni kahrediyor.Ama babama sevginin ötesinde buruk bir saygı duyuyorum. işçi maaşıyla 3 çocuğunun da üniversite okumasını sağlayan,para kazanın diye değil hayat görüşünüz olsun diye okuyun istiyorum diyen bunun için kişisel zevklerinden,hayatından geçen ve asla mutsuz olmayan babamı onun için yeteri kadar emek vermeden kaybedersem bunun yükünü nasıl kaldırırım bilmiyorum.
Bende ikisi de ayni. Ikisini de kaybetsem yoklugunu aramam. Sebepleri cok ozel.
Annemin.
Annem giderse akil sagligimi koruyabilecegimden emin degilim. Annemi kaybedersem benim icin her sey biter.