Zor arkadaş edinen biriyim, ilk başlarda soğuk gibi görünsem de tanıyanlar seviyor ve vakit geçirmek istiyor. Şu ana kadar belki onlarca arkadaşım oldu ama uzun soluklu ve dostluk diyebilceğim bi durum olmadı. Bunun nedenlerinden biri de o insanla ilgili bana karşı veya hayata karşı hoşlanmadığım bir tavır sezdiğimde direk iletişimi kesiyorum. Aramayı, sormayı bırakıyorum. Aradıklarında soğuk konuşuyorum ve bir süre hayatımdan çıkmış oluyorlar. Çoğunda izlenimim '' bi basu vardı, takılıyorduk, iyidik, kayboldu gitti''.Kırıldığım veya o insanın hayatında rahatsız olduğum durumları konuşmak yerine sessizce uzaklaşmayı tercih ediyorum. O insanda ne yaptığını bilmiyor yani.Buna rağmen sirkülasyon çok fazla, sürekli yeni yeni kişilerle tanışıyorum. Bu durum sizce neyle alakalı? Ve siz de nasıl durumlar?
Ben neredeyse hiç yeni kişiyle tanışmıyorum; etrafımdaki herkes iş ya da başka makul bir sebepten varolan insanlar (aile, uzun arkadaşlıklar). Tanıştığım insanlarla çok samimi olamıyorum. İnsanlardaki izlenimim de genelde hoş, nispeten soğuk bir insan olduğum şeklinde. Öyle, allahın adını verdim ki görüşelim falan diye bir talep de yok. Sağolsunlar herkes bir yerlere çağırır da %98'ine katılmam. Hayatımda varolan insanlarla görüşmek, sosyalleşmek, diğer zamanlarda hep kendi başıma takılmak yeterince keyifli olduğundan başkalarının bu düzeni bozmaya değeceğini çok düşünmüyorum.
Sorunuza cevap: insanlarla iletişimi kesmiyorum, zira kesilecek bir iletişim kurma ihtimalim en baştan çok düşük.
sopiro
1