Ekşi Duyuru

Normalim, sen nasılsın?

Canım sıkkın. Değişmiyor. Koşu bandında kostugumu hissediyorum. Yoruluyorum terliyorum ama aynı noktadayim. İnancımı da kaybettim. Olmayacak. Değişmiyor. Ne yapsam değişmiyor. Gerçi artık birşey yapmayı da bıraktım. Koyverdim. Saat kaç olmuş hala evdeyim ofise gitmedim. Daha duş alıp cikicam. Aman öyle işte.

calismaktan sikilmak realist bir durum degil bana gore, eger calismaktan sikildigini dusunen varsa isini sevmiyordur, cunku para kazanmak icin calismak gerekiyor.
ben iyiyim, bugun diger gunlere gore biraz daha rahat bir gunum is yerinde, o yuzden kalan islerimi toparliyorum.
sen nasilsin?

yorgunum.

@amarantaursula, @interviewwiththewampire
Kötüden hallice :<

İşi bulduk bulmasına da daha ilk maaşı almadan epey masraf yapmam gerekti. Yüksek lisansa başlamıştım. İş sebebiyle derslere uğrayamadım. Burnu yere düşse eğilip almayacak profesörlere dert anlatmaya çalışıyorum. Artık kurtarabildiğimi kurtarır diğerlerini bırakırım.

Kafamda, ileri vadede gerçekleşmesini istediğim hedefler var. Onların arasından seçim yapmam gerekiyor.

Tüm bu işlerin arasında acayip aşık olasım var. Hadi bakalım :)

Ortalamaya vurduğumuzda iyi diyebilirim. İşim çok rutin, günün çoğu zamanı iş yerinde boş geçiyor ben de bir şeylerle doldurmaya çalışıyorum, açıköğretim derslerine çalışıyorum. Sigarayı azalttım, epey azalttım yani günde 2 paketten 7-8 taneye düşürdüm, güzel bir şeymiş. Hayatıma biri girdi yeni sevgililik dönemi yaşıyoruz. Güzel yani.

ben çok bunaldım. kötüyüm diyemem. gelecek kaygısı çok ciddi yük oluşturuyor sadece.

yaşı almış yürümüş öğrenciyim. üzerimdeki baskı yüzünden derslerimi anca verebiliyorum (o da bölümü çok sevdiğim için, fazla uğraşmam gerekmediğinden, hevesli olduğumdan... ciddi efor sarf etmem gerekse küp şeker gibi dağılırım) ve başka hiçbir şey yapamıyorum. eskiden ara sıra üç kuruş getiren bir yan işim vardı, o da bitti sayılır, artık gelmiyor hiçbir şey. bi' yerden aramışlardı, eskiden çalıştığım yer sayılır aslında. dediler biz seni yine istiyoruz, şöyle olacak böyle olacak. aşırı mutlu oldum. hem çok sevdiğim, hem fazla vakit almayan hem de benim gibi öğrenci hayatı yaşayan biri için düzgün ve düzenli gelir sağlayacak bir işti. bugün, yarın, bekle, şu ara çok yoğunuz şu dönem bitsin vs. diye diye uzadıkça uzadı. kovalamıyorum artık. aradım sordum, hep "dur" dediler. aylar oldu. aptal gibi bekledim, ümit ettim. rahat rahat hem okuyup hem çalışacağım, düze çıkacağım, okulumu da aslanlar gibi bitireceğim diye düşünürken şimdi bombok ortada kaldım.

yani babam sağolsun çok yardımcı oluyor, ben 100 lira istersem 150 lira gönderiyor ama çok üzülüyorum. aha erasmus imkanı doğdu, ne halt olacağı belli değil, 6 ay sonra nerede yaşayacağımı bile kestiremiyorum. her şeyi bi kenara bırakıp şöyle yırtık, cevval bir adam olup "ne iş olsa yaparım abi" kıvamında önüme gelene dalsam, gidip garsonluk ya da başka bi iş yapsam, hem bel fıtığım var (bazen düz yolda yürüyemediğim oluyor) hem de mevcut sebepler dolayısıyla anksiyetem çok zorluyor. zaten üç kuruşluk beynim var, yoğun iş temposu & okul falan derken hepten dağılıp paramparça olmaktan korkuyorum.

ailem de aynısını söylüyor, "olm zaten malsın biz para gönderiyoz işte sktir git okuluna, mezun ol, sonra gerilirsin. şu an gerilme" diyor ama duramıyorum gerilmeden. yanlış anlaşılmasın ay çok kötü hayatım var derdim başımdan aşkın demiyorum asla. yaşamayı seviyorum. sahip olduğum şeyler benim için çok kıymetli. bu yaşta baba parasıyla hala okuyor olabilmek çok büyük lüks. ama geriliyorum işte. birazcık daha rahat, daha az gergin olabilseydim, ne bileyim geleceğe dair umudum olabilseydi istiyorum.

böyle kafamda saç kalmadan 2-3 sene daha zorlayacağım, anamın babamın iliğini kemiğini sömüreceğim. sonra günde 10 saat mesaiyle hadımköy'de 2500 liraya falan iş bulursam şanslı sayacağım kendimi. bundan şikayet edince de nankör diyecekler, tembel diyecekler. çok üzülüyorum. yaşamayı sevmesem intihar ederdim ama seviyorum işte pi.