Ekşi Duyuru

Motivasyonla olan bir şey değildir.

İçgüdüseldir.

1 (bkz: Evrimsel psikoloji)
2.(Bkz: Toplumsal cinsiyet rolleri)

ana babana sor sen niye oldun acaba.o zaman gerekli cevabı alabilirsin.doğmasaydın buraya bunları yazabilrmiydin
?

@jamswety
ne alakasi var yahu? insan dogdu diye dogurmayi sorgulayamaz mi? sonucta dogan insan dogup dogmamaya karar veremiyor, iki insanin aslinda bencilce aldiklari bir kararin urunuyuz.

bakici tutacak insanlar neden cocuk yapiyor?
bence sorun bakici tutup tutamamakta degil, herkesin cok cocuk yapmasini salik veren devletin cocuk bakimi icin kolaylik saglamamasinda (daha uzun dogum ve ebeveyn izni, kresler, vs.). sonucta saglikli bir bireyin 7-24 cocukla olmasi beklenemez.

ancak insanlarin cocuk sahibi olmanin zorluklarindan yakinmalari ve surekli 'ne kaddar kutsal bir gorev ifa ediyoruz' halleri beni acayip irrite ediyor, kendin karar verip yapmissin, bir zahmet de bakacaksin elbette. sanki bana yaptin cocugu.

@diffarentiationation şu filmi seyrettin mi?

www.beyazperde.com

işte tam da @jamsweety gibileri benden çıkacak da onu büyütmeye 18 yılım gidecek diye çocuk yapmak çok anlamsız geliyor.

@Mirket hayır.

11 haftalık taze baba olarak şöyle anlatayım;
Bakıcı tutacak param var, tutmadım, umarım da hiç tutmam.
Her anı her saniyesini yaşamak istediğim benim için müthiş bir süreç.
Yoruluyorsun, sinirlerin yıpranıyor, ama uyurken bi suratına bakıyorsun herşey uçup gidiyor.
Eşim psikolog, ben yazılımcıyım, haftada 2 güne topladı eşim seanslarını, bebek daha 2 haftalıkken bile haftada 2 gün ben baktım, buzlukta sağılmış sütler ile.
Şimdi bunu yazarken bile (sabah 5) bebeği izliyor bi gözüm.
Çocuk severim ben, hayattaki tüm deneyimlerimi, tüm bildiklerimi, gittiğim, gitmek istediğim tüm seyahatlerimi, kısacası hayatımı, tüm sevgimi paylaşmak istedim, bu yüzden çocuk yaptık, ikinciyi de 2-3 seneye yapmak istiyoruz

kaygilarinizi ve bakis acinizi anlamakla birlikte sorus sekliniz biraz yanli.

oncelikle anne baba olmak super bir duygu. yani oyle.

neden cocuk yapilir kisminda ise sahibi oldugunuz pragmatik tavrin otesinde seyler de var. evrimsel psikoloji ornegin cok da gecerli olmasa da bilimsel olarak bunu aciklamaya calisiyor.

bunun disinda ilk sorunuz biraz gecersiz. yani bugun bakici tutacak parasi olan insanin bu ekonomik gucunu en az 6-7 sene devam ettirebilmesi ya da gerekli birikimi olmasi da gerekiyor.

insanlarin bu kaygilarla cocuk yapmamasi ise son derece makul ve anlasilir. cocuk yapanlar nasil yapiyor neye guvenerek yapiyor diye dusunmeleri ve bunu cok mantiksiz bulmalari da anlasilabilir. neticede diger insanlarin dusuncelerini motivasyonlarini anlayabilmek her zaman kolay degil.

benim bakici tutacak param yoktu. esim de calismiyordu. isim gelirim vardi. cocuk yapmak istedim. cocuk yetistirmedeki motivasyonum tamamen o duyguyu hissetmekti. pisman da olmadim. cocuk sahibi olmak gercekten zor. is sahibi olmak da zordu. ama isimi yaparken aldigim tatmin cocugumu yetistirirken aldigim tatminin yaninda cok ufak kalir. yani bir seyin zor oldugundan yakinmak onun geri donusu muhtesem bir efor oldugunu degistirmiyor.

ama sanirim sizin bahsettikleriniz kendilerini cocuk yapabilmeleri ile tanimlayan insanlar. ben bunu kutsal bir olay olarak gormuyorum. hatta gayet de bencil bir davranis. risk cok buyuk, ufacik hatalarinizin sonuclari cok kotu olabiliyor.

heba etmek kismina ise katilmiyorum. yani butun hayatimizi birini beslemek icin heba ediyoruz zaten. gerci, eger cocuk bakmak icin yillarinizi heba edeceginizi dusunuyorsaniz, cocuk sahibi insanlarin duygularini anlamak da zor olabilir. sonucta hepimiz su kisa omrumuzde mutlu olmaya kendimizi tatmin etmeye calisiyoruz. ornegin ben kalabalik bir aile olmaktan mutlu oldugumu kesfettigimde cocuk yapmaya karar verdim. yillarimi da heba etmedim. fedakarlik yaptigim bir cok sey oldu, ama bakis acinizla kar zarar tablosunda hep artidaydim. yani ben cocuklarima karsi sorumluyum cunku onlarin dunyaya gelirken soz haklari yok. tamamen benim bencil ve kisisel gerekcelerim yuzunden burdalar. ben yapabilecegime inandim. ama ornegin ikinci cocugumdan sonra dunyaya bakisim dusuncelerim degisti. bu tatmin icin illa kendi cocugum olmasi gerekmedigini dusundum ve evlatlik edinmeye yoneldim.

su anda pismanlik duydugum tonla konu var cocuk yetistirme konusunda. ama hic biri cocuk yapmayla alakali degil.

ama katildigim nokta da sadece cocuklarla ilgili degil insanlarin surekli yakinmalari. cocugunuz olmasi size sinir bozucu olmaniz icin hak tanimiyor.

Anne baba olmanin nasil bir duygu oldugu yapana kadar bilinemeyecegine gore, siz de zaten sormamissiniz, turkiye'de herhangi bir mantikli aciklama yapabilecek cok az insan oldugunu dusunuyorum.

Temel motivasyon mezun olduk evlenmemiz lazim, evlendik cocuk yapmamiz lazim. %95 fln bu sekilde yapiyor, ayrica korunma yontemleri kullanilmiyor/bilinmiyor, hamile kalinca da ciftler zaten yapacaktik diyip aldirmiyor. bence temel 'motivasyon' bu. Kendine dair bir hayati olan, kendini gerceklestirmekle cocuk yapma fikrini ayirt edebilecek bilincte olan insan sayisi zaten %0,5, dolayisiyla hayatinin nasil olmasi gerektigi kodlanmis insan ne neden diye dusunmeden diger asamaya gecmek istiyor. Cocuk sansliysa ana baba ebeveyn olmayi seviyor, degilse psikopat biri olarak yetisiyor.

@westblack +1

valla benim çocuk yapma isteğim de etken çok. eşimin istemesi, toplumun istemesi, anama babama torun sevdirme isteğim, hayatın tıkanması gibi sebepler istememe sebep oluyor. mantıklı sebepler mi bence çok da mantıklı sebepler değil.

genel de aptallar bilinçsiz ürer zaten. trdekileri sorgulamanın bir mantığı yok geleceğin hindistanı.

belki de böyle bi sebeptendir :)

eksisozluk.com

Bir insanın yetişmesine, tohumun nasıl meyve olduğuna yakinen şahit olmak isteği olabilir.
Ölümün yok oluş ve unutulmak olduğu gerçeğinin acısını zayıflatmak için de çocuk yapıyor olabilirler.

ben geldim.

ya evet, evet ya. bu kelimeleri milyon kez söyleyebilirim galiba. bende de yok o motivasyondan.

28 yaşındayım ve kadınım. normal gelirli bir türk ailesinde büyüdüm. ve şuan maaşlı bir çalışanım. tr standartlarında dip değil 10k en azından. ama daha yapmak istediğim çok şey var. daha ben hayatıma yeni başlamış gibi hissediyorum. yaşayamadım yahu ben daha hayatımı. nereye gittim ne yaşadım ki, hayır bir de tutup çocuk sahibi olup bir zorunluluk, sorumluluk, bir yere gitmek istememe bir engel edineceğim. yahu bu çocuk olayı nedir ya?

neymiş dünyanın en özel duygusu imiş neymiş çok farklı bir hismiş. ama şöyle de bir şey var belki de, hayat maaşlı çalışanları bu noktaya gerçekten itiyor. çünkü başka yapacak birşey yok gibi. dostum yani 20 gün izinle dünyayı mı gezeceksin. bir de belki bu kadar insan yapıyor doğru birşey olabilir düşüncesi var galiba.

daha demin odamdan bir hasta çıktı. gebelik testi sonucunun negatif olmasını istiyordu. negatif diyince yaşadığı o mutluluğu anlatamam, gözlerinin içi sevindi. daha geçen hafta başka bir hasta gebe kalmak istemiyordu ve gebesiniz dediğimde ağlamaya başladı, tamamen istem dışı akıyor yaşlar yok böyle birşey ve benden sonra yan odada muayeneleri devam ederken de sürdü gitti bu. ilk gebeliği değil buarada bütün sürece hakim. nasıl yapacağım dedi? evet nasıl yapacak? toplum bunu hiç düşünüyor mu acaba?

28 yaşındayım evet ve görüştüğüm kişiler çocuk sahibi olmak istiyor iyi de ben istemiyorum yani. hani bu hayat, sen, senin ailen, toplumdan daha çok benim hayatım. garip ya.


öyle işte ya. değişik.

tanaka'nın "bu tatmin için illa kendi çocuğum olması gerekmediğini düşündüm ve evlatlık edinmeye yöneldim." cümlesine katılmakla benim herhalde erkek arkadaşıma teklifim çocuğumuzu evlat edinmek olur. ki bu pis dünyada dünyaya gelmiş bir canlının hayatını yaşanır kılmak ona güzel bir hayat sunmak, bencilce insani duygularla bir canlıyı dünyaya getirmekten çok daha özel birşey bana göre.


konuşup evet aslında çocuk çok da gerekli birşey değil, olağan bir şekilde bir şekilde olursa o zaman düşünülebilir gibi ikna ettiğim sevgililerim de olmuştu.

ha ben böyle konuşuyorum ama bunları söylemek benim için de çok zor. biryandan da vegan bir insanım ve hiçbir canlının hayatına zarar vermek istemeyen bir yanım var. muhtemel bir hata sonucu hamile kalırsam ne yapacağımı hiç bilmiyorum. o güne kadar bu şekilde düşünmeye devam.

ve geçmişte buna benzer bir duyuruda ben açmıştım.
eksiduyu.ru

Çocuk yetiştirmek o kadar da pahalı Bi şey değil. Özellikle ilk 5 sene. E hiç işi gücü olmayan yardımlarla geçinen mülteci bir çift çocuk yapmasın zaten. Ama karı koca çalışıyorlar. Her şey güzel. E ilk 5 sene masraf sıfıra yakın. E armut değilsen bu 5 senede biriktiriyorsun falan. Niye yapmasın. Bu hayattaki en büyük en zor görevlerden biri. Ezik başarısız biri olarak görüyorsan kendini yapma. Ama insanlar kalp damar cerrahı oluyor paraşütle falan atlıyor ne bileyim sumo güreşi yapan maraton koşan var. Bunların hepsinin enayi bir senin akıllı olma ihtimalin çok düşük. Bazılarımız için mesela sadece hayatta kalmak değil, aynı zamanda başarılı da olmak.

Neden yakınıyorlar, çünkü insanın çok vaktini alıyor. Kafan sürekli onla meşgul oluyor. Mesela arya stark a kızan insanlar görüyorum etrafta diziyi izlemiyorum ama kız biriyle sevişmiş galiba. Ya da fenerbahçe yenilince üzülüyor falan. Ben hakem hatası için kılımı kıpırdatmam şahsen. Olabilir insanlık halidir derim. Küfür eden var. Demem o ki insanlar istediklerini konuşur. Çocuklu insanlar çocuklarından bahsetmesin mi? Gerçekten bunu mu istiyorsun?


18 yıl bir canlıyı beslemek değil. Senin ve sevdiğin kişinin genetik harmanının en masum yıllarına tanıklık etmek.

Çocuk sadece çok sevmek için yapılır. Biraz büyüyünce çocuk da seni çok sever.

İyi ki yapmışım da öte onsuz bir hayat düşünemez olursun. Evladı ölen çoğu zaman Bi daha eskisi olamaz. Çocuk seni aciz duruma düşürür. Bağımlısı olursun Bi yerde. Düşünsene artık hem kendini hem eşini hem de çocuğunu düşüneceksin. Zor yani.

Mobilim başa dönüp şöyle Bi düzenleme yapamadım. Biraz da uykusuzum. Gece benim büyük çocuk yatağa yorgana halıya kustu. Sabah 5 te onları yıkadık eşimle. İnsanın midesini bulandıran o asitli kusmuk kokusu hala burnuma geliyor. Belki saçıma falan sıçramıştır.

Motivasyonla ilgili değil, hakikaten içgüdüsel. Ben 30'larıma gelene kadar yavru kedileri insan bebeklerinden daha fazla sevdim. İlk çocuğumu yapmayı istemem de (tabii çevre diye bir şey var ama) hakikaten içgüdüseldi. İkincisi ise daha bilinçle oldu. Eşim de ben de gayet yoğun çalışan insanlarız. Ben şanslıydım annem ve ablam çocuklarıma bakıyorlar ben işteyken. 18 yılı bir canlıyı beslemek için heba etmek fikrini biraz çiğ bulduğumu belirtmeliyim. Aramızdan çıkabilecek bir avuç bilim insanı haricinde ne kadar iyi bir kariyerimiz olursa olsun hayatımızın sonuna geldiğinde gerçek başarılarımız -eğer hakkıyla yetiştirebilmişsek- çocuklarımız oluyor.
Öte yandan illa ki çocuk yapmalı mı: tabii ki hayır. Çocuk koca bir sorumluluk demek. Yiyorsa yaparsın. Kendini buna hazır hissetmeyen yapmasın zaten.

Gerçi benim yaşım daha genç beni ciddiye alır mısınız bilmiyorum ama soruyu sorana katılıyorum. Bi insanın neden çocuk isteyeceğini, dünya nüfusu bu kadar artmışken hala çoğalma gereği duymasını falan anlamıyorum ve aslında biraz uyuz oluyorum illa çocuk yapmalıyım diye gezenlere. 8 milyar içinde senin de genetik materyalin devam etmeyiversin yani.

Tamam hepimiz omurgalı hayvanız ve böyle bi dürtümüz var ama bu tarz içgüdüleri kontrol edebilecek şekilde evrimleşmemiz gerek bence. Yoksa dünya kaldıramayacak bu kadar insanı.

Ayrıca bakıcı konusunda yorum yaparsam. Ben daha bir yaşında değilken kreşe başlamışım, 6 yaşına kadar devam ettim. Okumayı falan bile orada öğrendim ben. Kaliteli bi kreş bence bakıcıdan daha iyi. Ha ben onca sene o kadar çocuk içinde büyümeme rağmen ilkokula başlayınca hala aşırı derecede pısırık, özgüveni yerlerde biriydim ama en azından okul korkum falan yoktu.

Bu arada @Mirket'in önerdiği filmi izledim ben ve çocuk yapmama konusunda daha da karar vermiştim. Orada da mantık çocuk yapmak yerine Hindistan gibi bi ülkeden evlat edinmekti ama ben zaten direkt çocuk sevmiyorum ve hayatımı birine bağlamak istemiyorum. O yüzden bu tutumu desteklesem de kendim yapmam herhalde.