Ekşi Duyuru

izole kalmaktan kastım ailenizle ya da tek başınıza yaşadığınız evden neredeyse hiç çıkmadan, telefon aracılığıyla bile neredeyse kimseyle iletişim kurmadan en fazla kaç gün/ay/yıl geçirdiniz? o dönem ne tür sebepler bu izolasyonu ortaya çıkarmıştı? kendinizi nasıl hissediyordunuz? izolasyon sona erdiğinde ve tekrar insanlarla, dışarıyla bağ kurmaya başladığınızda zorlandınız mı?

bir süredir böyle bir dönemden geçiyorum, şimdilik bunun önüne geçmem mümkün gözükmüyor ama bir yandan da dış dünya algımın ciddi anlamda bozulmuş olabileceğiyle ilgili bir gözlemim var. bir de böyle bir dönemden geçmek sosyal becerilerimi iyice köreltmiş gibi hissediyorum ve bu da canımı sıkılıyor. benzer dönemlerden geçenlerin düşüncelerini merak ediyorum o nedenle.

ingilizcede tam olarak buna karşılık gelen bir deyiş var mıdır? eğer yoksa bunu en anlaşılır biçimde ingilizceye nasıl çevirirdiniz?

sosyal medyada, cvde veya yazılı herhangi bir ortamda ilk ismin sadece ilk harfinin yazılması sizde herhangi bir izlenim uyandırıyor mu? (ismi "nuriye nehir yılmaz" olan birisi bunu "n. nehir yılmaz" olarak kullanıyor diyelim ki) görünüş itibariyle nasıl bulursunuz bu kullanımı; hoşunuza mı gider, yoksa o ilk ismi de uzun yazmasının ya da hiç yazmamasının daha iyi olacağını mı düşünürsünüz?

bundan 6 yıl önce üniversiteye başlamak üzere o zamana kadar yaşadığım küçük şehirden ayrılıp büyük bir şehre taşındım. geçtiğimiz yaz ise ekonomik zorluklar, iyi bir iş bulamamak gibi sıkıntıların ve kendi alanımdan memnun olmayıp başka bir alanda ilerlemek üzere çabalamak gibi bir isteğin sonucunda geçici olacağını düşünerek ailemin yanına geri döndüm. bir süredir burada okuduğum bölümle ilgili bir iş yapıp artan vakitlerde başka bir alanı öğrenmeye çalışıyorum ama zaman zaman buraya geri dönmüş olmanın beni çok mutsuz ettiğini fark ediyorum. bunda şehirle ve ailemle ilgili olumsuz deneyimlerimden çok eve geri dönmenin bir başarısızlık olabileceğiyle veya insanlar tarafından böyle algılanabileceğiyle ilgili varsayımlarımın etkili olduğunu düşünüyorum. türkiye'nin mevcut durumunu düşününce de bu şehirden ayrılabilecek bağımsızlığı hiçbir zaman elde edemeyecekmişim gibi hissetmekten kendimi alıkoyamıyorum. çevremde benzer deneyimler yaşayan pek kimse yok, o yüzden buralarda ailesinden bir süre ayrı yaşayıp sonradan geri dönenler varsa ve düşüncelerini-deneyimlerini paylaşabilirlerse mutlu olurum. benzer bir deneyim yaşamayan kişilere de şunu sormak istiyorum: sizce bu bir başarısızlık mıdır?

ekonomik sıkıntıların psikoterapiye erişimi ne yönde etkilediğini merak ediyorum. aramızda psikoterapist olanlar varsa, danışan sayınızda son yıllarda/aylarda nasıl bir değişim gözlemliyorsunuz? benzer şekilde terapi alan ya da geçmişte almış olan kişilere de şunu sormak istiyorum: seans ücretleri terapiye devam etmenizi zorlaştırdı mı, bunun için terapiyi bıraktığınız oldu mu?

birkaç soru sormak istiyorum sizlere. öncelikle kaç yaşındasınız? çocuk sahibi olmak istemediğinize ne zaman ve nasıl karar verdiniz? hiç bu kararınız için pişmanlık duyduğunuz oldu mu? çevrenizde hiç belirli bir yaşın üzerinde olan ve bu kararı için pişmanlık duyan bir tanıdığınız var mı?

çocuk sahibi olmayı düşünenler veya olanlar için de şöyle bir sorum var: hiç bu kararınızı sorguladığınız anlar yaşıyor musunuz?

şu an yirmili yaşlarımdayım ve şimdiye kadar hiç çocuk sahibi olmaya yönelik bir istek duymadım. bir yandan çocukları çok seviyorum, kendimi bildim bileli çocuklarla iyi anlaşıyorum ama kendimi bir ebeveyn olarak hayal edemiyorum. geleceğe dair planlarımı çocuk sahibi olmadığım bir senaryo üzerinden kurguladığım için de kendi adıma şunları merak ediyorum: sizce bu yaştan sonra fikirlerim değişir mi, değişmezse de 50'li yaşlarıma geldiğimde bunun için pişmanlık duyar mıyım acaba?

bir süre önce yurt dışındaki ufak bir kurumun (linkedin'de 20 civarı çalışan sayısı var) insan kaynakları asistanı ilanına başvurdum ve 4 gün sonrası için mülakat ayarladılar. benim hiç yabancılarla mülakat yapma ya da yurt dışındaki bir yere uzaktan çalışma deneyimim yok, o nedenle birkaç nokta kafamı karıştırdı.

öncelikle ingilizce seviyem iyi, yani okuma/yazmada bir zorluk yaşamıyorum ama en son ne zaman ingilizce konuşmam gerekmişti hatırlayamıyorum bile. o nedenle mülakat beni fazlasıyla korkutuyor. 4 günde ne yapbilirim, yarım saatlik mülakatta çok zorlayıcı sorular gelme ihtimali var mıdır?

merak ettiğim diğer konu da uzaktan böyle ufak çaplı bir yer için çalışmanın ne kadar güvenli olduğu meselesi. yabancı bir kuruluşa remote çalışmakla ilgili prosedürleri bilmiyorum ama daha önce bu çalışma biçiminde vergi ödemenin karmaşıklığıyla ilgili birkaç yazıya denk gelmiştim. bu konuyu mülakat esnasında sormalı mıyım acaba? bir de başka önerileriniz, bu konuya yönelik deneyimleriniz varsa ve paylaşırsanız mutlu olurum.