Arkadaşlar selamlar,
2 yıl öncesine kadar İngilizce adını dahi söyleyemeyen, İngilizceden nefret eden bir insandım. Daha sonra yaşadığım bir olay sebebiyle 0'dan İngilizce öğrenmeye başladım. Nitekim tamamen evde çalışarak belirli bir seviyeye de geldim. Şu an çeşitli testlerde B1 çıkmakta, arada sırada aldığım online konuşma derslerinde de kendimi bir yere kadar ifade edebiliyorum.
Fakat daha ileriye gitmiyor, gitmediği gibi bildiğim şeyleri de zamanla unutmaya başladım. Açıkçası yorgunluk sebebiyle de evde çalışamıyorum, çalışsam dahi inanılmaz uyukluyorum ve çok verimsiz oluyor.
Sabah 8'de evden çıkıyorum. İş, spor vs. derken en iyi ihtimalle 8'de evde oluyorum. O yorgunluktan sonra çalışmaya pek adapte olamıyorum açıkçası. Sizce kursa vs. gitmeli miyim? Sanırım kendime ev dışında bir çalışma ortamı yaratsam daha verimli olur gibi geliyor. İş sonrası 2 saatimi ayırabilirim.
Tavsiyelerinizi bekliyorum
2 yıl öncesine kadar İngilizce adını dahi söyleyemeyen, İngilizceden nefret eden bir insandım. Daha sonra yaşadığım bir olay sebebiyle 0'dan İngilizce öğrenmeye başladım. Nitekim tamamen evde çalışarak belirli bir seviyeye de geldim. Şu an çeşitli testlerde B1 çıkmakta, arada sırada aldığım online konuşma derslerinde de kendimi bir yere kadar ifade edebiliyorum.
Fakat daha ileriye gitmiyor, gitmediği gibi bildiğim şeyleri de zamanla unutmaya başladım. Açıkçası yorgunluk sebebiyle de evde çalışamıyorum, çalışsam dahi inanılmaz uyukluyorum ve çok verimsiz oluyor.
Sabah 8'de evden çıkıyorum. İş, spor vs. derken en iyi ihtimalle 8'de evde oluyorum. O yorgunluktan sonra çalışmaya pek adapte olamıyorum açıkçası. Sizce kursa vs. gitmeli miyim? Sanırım kendime ev dışında bir çalışma ortamı yaratsam daha verimli olur gibi geliyor. İş sonrası 2 saatimi ayırabilirim.
Tavsiyelerinizi bekliyorum
Arkadaşlar merhaba,
Biraz komik bi konu hakkında sizden fikir almam gerekiyor. Patronum bir davayla alakalı beni şahit göstermek istiyor ama ben istemiyorum. Bunu direkt reddetmek de istemiyorum açıkçası. Çünkü direkt reddedersem tavır koyma potansiyeli çok yüksek. Uygun bir bahane bulmam gerekiyor. Benimle ilk konuştuğunda: ''hala sonuçlanmayan bir davam olduğunu ve bunun şahit olmama engel olabileceğini, avukatımla konuşup bilgi vereceğimi'' söyledim. Ama böyle bir şey yok tabii ki :) Bu ya da buna benzer bir bahane söyleyebilir miyim?
Bu arada davanın içerğiyle alakalı da çok bilgim yok. Muhtemelen kabul ettikten sonra kendi avukatını çağırıp benim neler söylemem gerektiğini vs. anlatacaklar. Ama ben hiçbir şekilde dahil olmak istemiyorum, ki patronun haklılığından da şüpheliyim. Dava da eski ortağıyla alakalı.
Teşekkürler
Biraz komik bi konu hakkında sizden fikir almam gerekiyor. Patronum bir davayla alakalı beni şahit göstermek istiyor ama ben istemiyorum. Bunu direkt reddetmek de istemiyorum açıkçası. Çünkü direkt reddedersem tavır koyma potansiyeli çok yüksek. Uygun bir bahane bulmam gerekiyor. Benimle ilk konuştuğunda: ''hala sonuçlanmayan bir davam olduğunu ve bunun şahit olmama engel olabileceğini, avukatımla konuşup bilgi vereceğimi'' söyledim. Ama böyle bir şey yok tabii ki :) Bu ya da buna benzer bir bahane söyleyebilir miyim?
Bu arada davanın içerğiyle alakalı da çok bilgim yok. Muhtemelen kabul ettikten sonra kendi avukatını çağırıp benim neler söylemem gerektiğini vs. anlatacaklar. Ama ben hiçbir şekilde dahil olmak istemiyorum, ki patronun haklılığından da şüpheliyim. Dava da eski ortağıyla alakalı.
Teşekkürler
Arkadaşlar selamlar,
Başlıkta belirttiğim gibi; İngilizce çalışmak için kütüphane ya da kitap cafe tarzı, sessiz bir yere ihtiyacım var. Anadolu yakasında, mümkünse Maltepe/Kartal civarında varsa bildiğiniz bu tarz bir yer çok iyi olur.
İş + spordan sonra evde İngilizce çalışmam çok mümkün olmuyor, olsa bile verimli olmuyor maalesef.
Çok teşekkürler
Başlıkta belirttiğim gibi; İngilizce çalışmak için kütüphane ya da kitap cafe tarzı, sessiz bir yere ihtiyacım var. Anadolu yakasında, mümkünse Maltepe/Kartal civarında varsa bildiğiniz bu tarz bir yer çok iyi olur.
İş + spordan sonra evde İngilizce çalışmam çok mümkün olmuyor, olsa bile verimli olmuyor maalesef.
Çok teşekkürler
Merhabalar değerli ekşiduyuru ahalisi,
27 yaşına yeni adım atmış bir er kişisiyim. anadolu yakasında dedemin evinde ailemle birlikte yaşıyorum.
öncelikle ailem ve kendi durumumdan biraz bahsedeyim. aileyle aynı evde yaşasam da kendileriyle iletişimim sıfır diyebilirim. özellikle babamla aram hiç iyi olmayıp, aynı odada olmaktan dahi imtina ediyorum. örneğin kahvaltı yapacaksam malzemelerimi vs. kendim alıyorum, kendi kahvaltımı hazırlayıp odamda yiyorum. akşam yemeği vs. de aynı şekilde. aramızdaki iletişimin sıfır olmasından kaynaklı kişisel alanıma herhangi bir müdahale yok. ayrıca eve istediğim saatte girip, çıkabiliyorum. haftalarca eve gelmesem muhtemelen aramazlar.
şimdi sadede gelecek olursak; uzun süredir içimde olan fakat uzun dönem askerlik vb. gibi sebepler dolayı ertelemek zorunda kaldığım ayrı eve çıkma isteğim yeniden gün yüzüne çıktı. özellikle bu aralar evden çalışmakta olduğum için bu evden iyice soğudum diyebilirim. mesela mutfakta yemek yapacağım diyelim, babam mutfakta olduğundan dolayı sırf yüzünü görmemek için gitmiyorum. bu yüzden saatlerce aç kaldığım oluyor. bir diğer yandan da 27 yaşında olup, hala aileyle aynı evde yaşamak biraz düşündürücü.
yaklaşık bir haftadır ev ilanlarına bakıyorum, emlakçılarla konuşuyorum. ya bekar istemiyorlar ya da kamu çalışanı şartı koyuyorlar. istanbul'un belirli muhitlerinde 8,5-9k gibi rakamlara 2+1 ya da 1+1 evler nadiren de olsa bulabiliyorum. 9k kirası olan bir eve çıksam diyelim; şu anki maaşım 17k. temmuz zammıyla muhtemelen 20k olacak. sizce 9k kirası olan bir evde geçinebilir miyim? eğer çıkarsam şu anki maaşımın yarısından fazlası kiraya gitmiş olacak, onun haricinde de her ay sabit 2,2,5k kredi borcu ödemelerim vs. var.
kiraların ya da enflasyonun düşeceği yok. daha iyi maaşlı bir işe geçme imkanım da en azından önümüzdeki 6 ay içinde yok. ilk birkaç ay sıkıntı çekmeyi, kenara para koyamamayı göze aldım fakat bu durumun uzun süreli olması biraz korkutmuyor değil. bekledikçe de maalesef kendime bir hayat kuramayacakmış gibi hissediyorum. iki arada bir derede kaldım. çıkacaksam da tek çıkmak istiyorum. ev arkadaşı vs. duurmu bu yaştan sonra bana göre pek değil maalesef.
sizce nasıl bir yol izlemeliyim? okuduğunuz için teşekkür ederim
edit; evden çalışma kalıcı olmayacak. en geç temmuz sonu ofise döneceğim.
27 yaşına yeni adım atmış bir er kişisiyim. anadolu yakasında dedemin evinde ailemle birlikte yaşıyorum.
öncelikle ailem ve kendi durumumdan biraz bahsedeyim. aileyle aynı evde yaşasam da kendileriyle iletişimim sıfır diyebilirim. özellikle babamla aram hiç iyi olmayıp, aynı odada olmaktan dahi imtina ediyorum. örneğin kahvaltı yapacaksam malzemelerimi vs. kendim alıyorum, kendi kahvaltımı hazırlayıp odamda yiyorum. akşam yemeği vs. de aynı şekilde. aramızdaki iletişimin sıfır olmasından kaynaklı kişisel alanıma herhangi bir müdahale yok. ayrıca eve istediğim saatte girip, çıkabiliyorum. haftalarca eve gelmesem muhtemelen aramazlar.
şimdi sadede gelecek olursak; uzun süredir içimde olan fakat uzun dönem askerlik vb. gibi sebepler dolayı ertelemek zorunda kaldığım ayrı eve çıkma isteğim yeniden gün yüzüne çıktı. özellikle bu aralar evden çalışmakta olduğum için bu evden iyice soğudum diyebilirim. mesela mutfakta yemek yapacağım diyelim, babam mutfakta olduğundan dolayı sırf yüzünü görmemek için gitmiyorum. bu yüzden saatlerce aç kaldığım oluyor. bir diğer yandan da 27 yaşında olup, hala aileyle aynı evde yaşamak biraz düşündürücü.
yaklaşık bir haftadır ev ilanlarına bakıyorum, emlakçılarla konuşuyorum. ya bekar istemiyorlar ya da kamu çalışanı şartı koyuyorlar. istanbul'un belirli muhitlerinde 8,5-9k gibi rakamlara 2+1 ya da 1+1 evler nadiren de olsa bulabiliyorum. 9k kirası olan bir eve çıksam diyelim; şu anki maaşım 17k. temmuz zammıyla muhtemelen 20k olacak. sizce 9k kirası olan bir evde geçinebilir miyim? eğer çıkarsam şu anki maaşımın yarısından fazlası kiraya gitmiş olacak, onun haricinde de her ay sabit 2,2,5k kredi borcu ödemelerim vs. var.
kiraların ya da enflasyonun düşeceği yok. daha iyi maaşlı bir işe geçme imkanım da en azından önümüzdeki 6 ay içinde yok. ilk birkaç ay sıkıntı çekmeyi, kenara para koyamamayı göze aldım fakat bu durumun uzun süreli olması biraz korkutmuyor değil. bekledikçe de maalesef kendime bir hayat kuramayacakmış gibi hissediyorum. iki arada bir derede kaldım. çıkacaksam da tek çıkmak istiyorum. ev arkadaşı vs. duurmu bu yaştan sonra bana göre pek değil maalesef.
sizce nasıl bir yol izlemeliyim? okuduğunuz için teşekkür ederim
edit; evden çalışma kalıcı olmayacak. en geç temmuz sonu ofise döneceğim.
1