Burda kimse kimseyi tanımıyor yani yüz yüze oturup konuşmuşluğumuz yok bu yandan burda özgürce derdimi anlatabiliyor olmak güzel. Hiçbir yakınıma sıkıntılarımı dertlerimi dile getirip anlatamıyorum. Anlatsam anlamıyorlar ya da kavga ediyoruz. Hep yabancılara dertlerimi dökmek beni daha çok rahatlatmıştır herşeyi olduğu gibi dökebiliyorum. Her neyse
Biliyorsunuz zaman geçip gidiyor tek durduramadığımız şeylerden bir tanesi aile yakınlarımızın yaşlanması onun yanında yeni doğan gelen ailemize katılan bebeler vs derken hayata bakıyorum zaman çok hızlı ilerliyor ama geçerken çok yavaş olduğunu hissediyorum özellikle sıkıntılı dönemlerde 1 ay geçmesi 5 seneye bedel oluyor.
Bu yolda ilerlerken hayatıma giren çıkan insanları ihtimalleri düşünüyorum bir yandan geçmişte yaşarken gelecek hakkında kaygılarla hayatıma devam ediyorum. Eskiden baktığımda hayatımızda ne güzel günler geçirmişiz derken şimdi güzel geçirdiğim o anılardaki insanların birer birer düşman olduklarını görüyorum.
Yaptığım hiçbirşey bana artık keyif vermemeye başladı. Ailemle geçirdiğim günler veya akrabaların geldiği zaman ki o eski heyecan keyif yok herkes alacak verecek veya bir problem içinde hepsi kıyıda köşede bir hesap peşinde bilmiyorum çok garip geliyor böyle olması. Çalıştığım yerdeki insanların hasetliği veya dedikoduları ne bileyim bu kadar boktan olabilir mi diye düşünüyorum ama öyle maalesef ki bişeyler yaşam devam ediyor böyle ne yaptığımı nerde olduğumu kendimi unuttum resmen.
Sabah kalk işe git akşam dön aynı bu tarz muhabbetler dost arkadaş dediğin insan bulmak zor herşey gelip geçici böyle nereyee kadar gidicek bilmiyorum bunaldım ve tükendim açıkcası.
Ne uyku uyuyabiliyorum adam akıllı ne de doğru düzgün besleniyorum ot gibi yaşıyorum tatil günlerinde bile yatakta uyuya kalıyorum kalkıp bir duş almak diş fırçalamak bile çok zor geliyor ailenin hala bir beklentisi akrabaların ağzında salçayız. Günler aynı insanlar robot eller telefonda sosyal medya bataklığında beyinleri çürüdü.
Böyle nereye kadar gidecek bazen dayanamıyorum kendimi başka şeylere veriyorum gene de zevk alamıyorum nereye gidiyoruz ne olacak bu hayat bu sıradanlık hep aynı 40 senelik muhabbetler çok boktan be. Hayat bizi nereye götürüyor? Ne zaman huzur olacak bu durumlardan ne zaman kurtulucaz da kendi hayatımızın patronu oluruz.
Biliyorsunuz zaman geçip gidiyor tek durduramadığımız şeylerden bir tanesi aile yakınlarımızın yaşlanması onun yanında yeni doğan gelen ailemize katılan bebeler vs derken hayata bakıyorum zaman çok hızlı ilerliyor ama geçerken çok yavaş olduğunu hissediyorum özellikle sıkıntılı dönemlerde 1 ay geçmesi 5 seneye bedel oluyor.
Bu yolda ilerlerken hayatıma giren çıkan insanları ihtimalleri düşünüyorum bir yandan geçmişte yaşarken gelecek hakkında kaygılarla hayatıma devam ediyorum. Eskiden baktığımda hayatımızda ne güzel günler geçirmişiz derken şimdi güzel geçirdiğim o anılardaki insanların birer birer düşman olduklarını görüyorum.
Yaptığım hiçbirşey bana artık keyif vermemeye başladı. Ailemle geçirdiğim günler veya akrabaların geldiği zaman ki o eski heyecan keyif yok herkes alacak verecek veya bir problem içinde hepsi kıyıda köşede bir hesap peşinde bilmiyorum çok garip geliyor böyle olması. Çalıştığım yerdeki insanların hasetliği veya dedikoduları ne bileyim bu kadar boktan olabilir mi diye düşünüyorum ama öyle maalesef ki bişeyler yaşam devam ediyor böyle ne yaptığımı nerde olduğumu kendimi unuttum resmen.
Sabah kalk işe git akşam dön aynı bu tarz muhabbetler dost arkadaş dediğin insan bulmak zor herşey gelip geçici böyle nereyee kadar gidicek bilmiyorum bunaldım ve tükendim açıkcası.
Ne uyku uyuyabiliyorum adam akıllı ne de doğru düzgün besleniyorum ot gibi yaşıyorum tatil günlerinde bile yatakta uyuya kalıyorum kalkıp bir duş almak diş fırçalamak bile çok zor geliyor ailenin hala bir beklentisi akrabaların ağzında salçayız. Günler aynı insanlar robot eller telefonda sosyal medya bataklığında beyinleri çürüdü.
Böyle nereye kadar gidecek bazen dayanamıyorum kendimi başka şeylere veriyorum gene de zevk alamıyorum nereye gidiyoruz ne olacak bu hayat bu sıradanlık hep aynı 40 senelik muhabbetler çok boktan be. Hayat bizi nereye götürüyor? Ne zaman huzur olacak bu durumlardan ne zaman kurtulucaz da kendi hayatımızın patronu oluruz.
1