Herkese merhaba,
Eşimle uzun yıllardır evliyiz. 10 yılı deviriyoruz yakında, bunun üstüne de 8-9 yıl öncesine dayanan bir ilişkimiz var. 20'ye az kaldı kısaca. 5 yaşında bir de oğlumuz var.
Eşim doğum sonrası çok ağır bir depresyona girdi (Postpartum depresyon deniyor sanıyorum ki.) Ve bu depresyon yaklaşık 2-3 yılımızı yedi. O kadar kötüydü ki anlatamam. Çocuğumuz zaten aşırı zor, inanılmaz talepkar ve hiperaktif. İlk 2 yıl gecede aralıksız 4 saat uykumuz olmadı desem yalan olmaz. Üstüne eşimin hayattan tamamen kopmasını, en ufak negatif şeyde çökmesini sağlayan ağır bir depresyon. Geceler boyu yalvardığım oldu, "dayan, iyileşeceksin" diye. Çocuk ve eşim arasında o kadar çok kaldım ki, bir ara camdan atlayacak kadar bende de kafam gitti.
Neyse, ne kadar zorlandığımızı anlattım, şimdi asıl konuya geliyorum.
Eşim 6-7 ay önce psikolojik destek almaya başladı ve ilaç verdiler. O sinir, depresif hal gitti diyebilirim. Oldukça toparladı, yüzü gülüyor, hayattan tekrar keyif almaya başladı.
Ama, adet dönemleri, tam bir geriye dönüş, aylık kabusa döndü. Nasıl anlatacağımı bilmiyorum ama, düşününki, evde bağırış çağırış, cinnet, çocuğa sinirlenmeye başladığında tarihe bakıyorum ve mutlaka adet dönemine denk geliyor. Aylardır her bu olay olduğunda, önce sakinleştiriyorum, sonra "ağır bir döneme giriyorsun, biraz yat" vs. diye tutmaya çalışıyorum. Ama buna bile "sen benim kadın olmama katlanamıyorsun" falan diye patlayabiliyor. Sonra bende de ip kopuyor daha ne yapayım diye.
Şimdi, ben ne yapabilirim? Nasıl bu dönemleri eşim daha yumuşak geçirebilir? Her şeyi denedim, çaylar, tatlılar, onu rahat ettirmek. (Her şeyi denedim derken, abartıyorum sanacaksınız ama, şehir dışındaki arkadaşına gitsin diye tatile bile gönderdim depresyon döneminde).
Yeter ki sakin olsun, huzurlu bir evimiz olsun istiyorum. Sürekli kötü demiyorum, ama ilaç olmasına rağmen adet dönemlerinde getirilen cinnetler, sonraki pişmanlıkları, çocukta bıraktığımız travmatik izler vs. kafamda çok yer ediyor.
Çok uzun oldu kusura bakmayın. Yorum yapabilecek, fikir verebilecek herkesi dinlemek isterim. Doğal bir durum biliyorum ama, belki birşeyler karalarsınız.
(Asıl hesabımı tüm ailem çevrem biliyor, bu sebeple bu hesaptan yazıyorum, kusura bakmayın.)
Eşimle uzun yıllardır evliyiz. 10 yılı deviriyoruz yakında, bunun üstüne de 8-9 yıl öncesine dayanan bir ilişkimiz var. 20'ye az kaldı kısaca. 5 yaşında bir de oğlumuz var.
Eşim doğum sonrası çok ağır bir depresyona girdi (Postpartum depresyon deniyor sanıyorum ki.) Ve bu depresyon yaklaşık 2-3 yılımızı yedi. O kadar kötüydü ki anlatamam. Çocuğumuz zaten aşırı zor, inanılmaz talepkar ve hiperaktif. İlk 2 yıl gecede aralıksız 4 saat uykumuz olmadı desem yalan olmaz. Üstüne eşimin hayattan tamamen kopmasını, en ufak negatif şeyde çökmesini sağlayan ağır bir depresyon. Geceler boyu yalvardığım oldu, "dayan, iyileşeceksin" diye. Çocuk ve eşim arasında o kadar çok kaldım ki, bir ara camdan atlayacak kadar bende de kafam gitti.
Neyse, ne kadar zorlandığımızı anlattım, şimdi asıl konuya geliyorum.
Eşim 6-7 ay önce psikolojik destek almaya başladı ve ilaç verdiler. O sinir, depresif hal gitti diyebilirim. Oldukça toparladı, yüzü gülüyor, hayattan tekrar keyif almaya başladı.
Ama, adet dönemleri, tam bir geriye dönüş, aylık kabusa döndü. Nasıl anlatacağımı bilmiyorum ama, düşününki, evde bağırış çağırış, cinnet, çocuğa sinirlenmeye başladığında tarihe bakıyorum ve mutlaka adet dönemine denk geliyor. Aylardır her bu olay olduğunda, önce sakinleştiriyorum, sonra "ağır bir döneme giriyorsun, biraz yat" vs. diye tutmaya çalışıyorum. Ama buna bile "sen benim kadın olmama katlanamıyorsun" falan diye patlayabiliyor. Sonra bende de ip kopuyor daha ne yapayım diye.
Şimdi, ben ne yapabilirim? Nasıl bu dönemleri eşim daha yumuşak geçirebilir? Her şeyi denedim, çaylar, tatlılar, onu rahat ettirmek. (Her şeyi denedim derken, abartıyorum sanacaksınız ama, şehir dışındaki arkadaşına gitsin diye tatile bile gönderdim depresyon döneminde).
Yeter ki sakin olsun, huzurlu bir evimiz olsun istiyorum. Sürekli kötü demiyorum, ama ilaç olmasına rağmen adet dönemlerinde getirilen cinnetler, sonraki pişmanlıkları, çocukta bıraktığımız travmatik izler vs. kafamda çok yer ediyor.
Çok uzun oldu kusura bakmayın. Yorum yapabilecek, fikir verebilecek herkesi dinlemek isterim. Doğal bir durum biliyorum ama, belki birşeyler karalarsınız.
(Asıl hesabımı tüm ailem çevrem biliyor, bu sebeple bu hesaptan yazıyorum, kusura bakmayın.)
1