tuvalete giderken bile telefonda konuşmamı isteyen bir kız arkadaşım olalı beri ben de sevmiyorum. başkası aradığında telefonu kapatma iradesinin karşı tarafta olduğunu düşünüp geriliyor da olabilirsin.
Bende hafif derecede var o. Tanımadığım birini aradığımda da oluyor, iş için arandığımda da. Biraz panikliyorum nedense. Bazen yüzyüzeyken de oluyor ama sanki telefonda daha sık oluyor gibi geliyor.
(bkz: telefonofobi)
aynısı bende de var. çok yakınlarım hariç, telefonda konuşurken inanılmaz gergin hissediyorum. onlarca insanı karşıma toplayıp yüz yüze konuşsam daha iyi. bu yüzden çoğu zaman kim olursa olsun telefonu açmam sonra duymamışım pardon önemli bir şey mi vardı diye mesaj atarım.
oha sen kız mıydın ya? ben seni erkek bildiğimden mesajlarda küfürlü konuşmuştum, vay anasını ya.
neyse soruya gelecek olursak, aynı durum bende de var. telefon çalınca aklım çıkıyor, hatta çoğu zaman yakın bir arkadaşım arasa bile açmıyorum. mesajlaşırken "dur arıyım dakikam var" diyenlere resmen yalvarıyorum aramayın diye. neden böyle bilmiyorum, konuşmak zor geliyor galiba. aynı şekilde müşteri hizmetlerine dakikalarca çemkirmekten zevk duyarım ama arkadaşım olunca konuşasım yok hiç.
aynısı kaynımda var.
bende nefret ediyorum telefonla konuşmaktan. 1 dakikayı geçince konuşma devrelerim yanmaya başlıyor, kapatasım geliyor. sms'ten de nefret ederim. aynı şekilde skype'dan da nefret ediyorum. bi şey konuşulacaksa yüzyüze konuşulur ne o öyle saatlerce vır vır vır.
eskiden 3-4 saat konuşan sevgililer vardı, hiç anlamazdım ne konuşuyorlar diye. belki hala konuşuyorlardır asdpısadsa<
Hep merak ederdim bir tek ben mi varım acaba diye :D Anne baba çok yakın arkadaş dışında acayip sıkıntı çekiyorum, kilitlenip kalıyorum. O yüzden arkadaşlarım "seninle telefonda konuşulmuyor" diye aramazlar bile beni. Sebebini ben de merak ediyorum.
Zorunda kalmadikca telefonda konusulmazki zaten,oyle oluncada iyi kotu konusuyorsak sikinti yok...
telefonobi diye bir şey varmış haberim yok. bende de var ondan. son 1 senedir hiç konuşasım gelmiyor. arkadaşlarımın çoğu da farklı illerde. yalnızca telefonla görüşebiliyoruz birkaç senedir ama hiç konuşmak istemiyorum. yüz yüze olsa her gün görüşmek isterim ama telefon girince işin içine hiç çekemiyorum. çoğu zaman açmıyorum hatta. işteydim, müsait değildim gibi bahaneler uyduruyorum. amma şerefsizmişim ya şimdi farkettim.