Dün yaşanan olaylardan sonra gerçekten insanlığa olan inancım tamamen yok oldu. Moral bozukluğumu atamıyorum üstümden. Acı bir şekilde ölen insanlara çok üzüldüm evet ama asıl moralimi dibe vurduran insanlığa olan umudumu kaybetmek.
Yok dimi iyilik felan iyilik dediğin şey işte dışarda köpeğe su vermek, ne biliyim dilenci çocuğa dondurma almak felan daha fazlası yok. Hoş bunları bile yapmıyoruz da neyse....
Kapalı bir kutuda yaşayıp zamanı gelince ölmek en iyisi galiba...olaylara yakından bakınca mutsuzluk kaçınılmaz sanırım
bizi bekleyen güzel günler olmadıgına kanaat getırmiş olup,en az sevıyede olan insanlığa inançıda diğer inanç anlayışları gibi kaybetmiş bulunmaktayım.yazdıklarına üzülerekte olsa katılıyorum.
Bir süredir ben de aynı durumdayım. Akşam uykumdan uyandım, uyuyamadım. Kabus falan. Ölümde bile siyaset yapılır hale geldik. İnsanoğlundan nefret ediyorum bir süredir.
Ayrıca güzel şeyler elbette oluyor ama onları da kendi ellerimizle yıkıp yağmalıyoruz. Ya da yapılan güzellikler yetmiyor. Artık kafam almıyor o kısmı.
gerçekten kapalı bir kutuda yaşıyormuşsunuz. dünyada katliamlar cinayetler her daim oldu olacakta. Rwanda katliamı, Holokost, bosna vb her daim oluyor. suruç bunların yanında mikro ölçekte kalır. o yüzden dünyaya küstüm artık tavrı iyi niyetli ve masum olabilir ama fikrimcr aynı zamanda korkakça ve tatlı su hümanistliği içeren bir durum.
Ha birde aliya izzetbegoviç, oscar schindler, reanda da adını hatırlayamadığım diğer bir insan gibi insanlarda var, umudumı kaybettm ölmek istiyorum demeyip savaşan, mücadele eden ve değişiklik oluşturan insanlar.
seçenek senin, kolay yolu seçip insanlığa inancını kaybetmiş düz adam olabilirsn veya diğer seçeneği seçebilirsn.
konu hakkında en enterasan sözü ise hitlern söylemesi hem ironik hem trajik; "mücadele etmeyrnin yaşam hakkı yoktur"
Dünyada tarih boyunca yaşanan katliamlar veya yaşamımız boyunca tanıklık ettiğimiz ölümler olmasa zaten mikro ölçek olarak tanımladığınız bir olay "son damla" etkisi yaratmazdı.
İnsanoğlu her duyguyu içinde barındırıyor. Dönem dönem ümitsizliğe kapılmak ve hatta elini ayağını çekme dürtüsünü hissetmesi de mücadele etmek istemek kadar doğal.
Ben tabii kendi adıma konuşuyorum.
Arada beyin resetlemek istiyor ki biraz dinlenebilsin :)
insanlığa olan inancınız dünkü olaydan sonra yok olduysa yine iyiymiş.
dessy; tv izlemeyip haberlere bakmayınca beyin resetleniyor tavsiye ederim. bazen dünyadan habersiz 1 ay geçiriyorum mis gibi oluyorum.
efrasiyab +4887643788
efrasiyab87, tv izlemiyorum zaten. sosyal medya hesabımı da kapattım. haber okumamaya çalışacağım bir süre. kesinlikle işe yarıyor, haklısın.
efrasiyab +87, daha güzel özetlenemezdi sanırım. içinde insanlık kırıntısı bulunan herkes, dünkü patlamanın görüntülerini izledikten sonra az ya da çok üzülmüştür. buna kayıtsız kalmak mümkün dğeil; ama dünyanın her yerinde, her gün birileri korkunç şekilde can veriyor.
"insanlık" tanımını gözden geçirmeni öneririm. başta eski ve yeni dinlerin etkisiyle, insanların kendini diğer varlıklardan üstün görüp özel olduğuna inanması ve dolayısıyla kendi yarattığı değerlerin en güzelini sahiplenmesi, insanoğlunun "güzel" olduğu algısına yol açıyor. sonra da bir bomba patlayınca, bir katliam olunca "insanlık ölmüş" diyoruz. hayır; gördüğümüz şeyler, insanlığın ta kendisi. tıpkı "iyi"likler gibi.
sadece "iyi" veya sadece "kötü" diye bir şeyin olmadığını idrak ettiğimiz gün yine üzüleceğiz belki ama şu anki kadar yanmayacak canımız.
tabii ki insanlar her gün ölüyor ama aklımıza en çok yanı başımızda olunca geliyor maalesef...@efrasiyab ın verdiği örnekler tabii ki doğru ama her anlamda hem mekan hem zaman olarak yakında olması zaten dessy'in dediği umutsuzluğa yol açıyor...
patlama anının olduğu video da kurtulan bir kadın patlama olduktan sonra üstüne başına vurarak isyan edişidir zor olan...bunu bekliyomuş gibi çıldırmasıdır....şok anı yaşamamasıdır...kaçmamasıdır....
insanın vahşi kötü olduğunu zaten kabulleniyosun bunda bi problem yok ara ara yüzüne hiç beklemediğin anlarda çarpınca sarsılıyorsun...insanlık tanımı bu zaten demiş @der meister mesela...ben bu kadar bilimsel bakamıyorum maalesef....o zaman her şeye bir kılıf uydurup duygularından kaçıyosun...ölenler ve öldürenler için "mantığa" büründüğümüz işte o an duygusuz varlıklara dönüşüyomuşuz gibi geliyor...oysa ki o dediğimiz mücadele saf duygulardan oluşuyor....
hani derler ya bazı hayatlar adanmış hayatlardır diye ondan vazgeçiyo insan istemeden de olsa oyuncak götürürken bi yere patlayabiliyosa vücudun, ölebiliyosa arkadaşların maalesef dediğiniz gibi tekrar tekrar insana, iyiliğe, hatta hatta pasif direnişe olan inancınızda kayboluyo maalesef
en azından ben böyle düşünüyorum...