- az önce yanlışlıkla duyuru olarak açmışım başlığı
para zorluğu çektim, çalışmak o kadar zor geldi ki eve geri dönmesem delirecektim.
ailemleyken de evde yemek yeme, ütümün yapılması gibi kolaylıklarım yok aynı zibidilikte yaşıyorum.
ben çalışan kişilerin durumlarını öğrenmeye çalışıyorum daha çok, öğrenci evleri değil malesef
her gun yemek yapmanin, bulasik yikamanin, camasir yikamanin ne kadar zor oldugunu ogrenip, annemi daha cok sevmeye basladim.
5 yıldır ailemden uzakta yaşıyorum. 2 yıl ev arkadaşlarımla, 3 yıl da kız arkadaşımla yaşadım. 2 aydan beri de tek başımayım evde. Bundan sonra da böyle devam edeceğim.
zorluklar:
-para
-yemek
-en büyük derdim olan bulaşık
-temizlik.
başka hiçbir zorluğu yok. Öyle melankolik adama falan da dönüşülmüyor. Çok rahat yalnız yaşamak. Evde istediğini yap, istediğini giy (istersen hiç giyinme), istediğini çıkarıp istediğini istediğin yere koy... Kafa çok rahat oluyor.
en buyuk zorluk 1-2 hafta geçince ev shakerda sallanmış gibiydi. fark ettim ki arkamızı toplayan yok. buna adapte olmak biraz zorladı.
Hiç bi zorluk çekmedim. İlk etapta evi gönlünce kurmaya çalışırken para sıkıntısı oluyor o kadar. Düzenli toplayıp temizlediğinde ahıra da dönmüyor ev.
Evin işi gerçekten hiç bitmiyormuş, bunu anlamak biraz zor oldu benim için. Her gün pişirecek yemek bulmak da zor oluyor. Anneme "dünkü yemeği mi ısıttın?" ya da "ben x yemem" dediğim günler için aşırı üzülüyorum şu an.
bence anne rahatlığına alışan her erkek bi süre bi yalnız yaşamalı, görmeli anyayı konyayı
çok uzun süredir yurt/ev vs. şeklinde zaten aileden uzak yaşıyordum, o yüzden zorlanmadım ama şimdi oturduğum semtteki bazı tuhaflıklara alışmak zorladı--bunu dedim de mesela yaz geliyor 3 ay angaranın bağları dinleyecem :/
Yalnız bir erkek olarak tek başıma rahatlıkla yaşıyorum, düzenli dengeli besleniyorum. Kendi yemeğimi çok güzel yaparım, hiç üşenmem. Fakat dağınıklık oluyor tabii. Bundan şikayetçi değilim gerçi. Seviyorum dağınıklığı.
Eve birini getirmek zahmetsiz oluyor. Aile evine cimağ arkadaşını getiremiyorsun.
Para kazanmıyorsan aile evinden ayrılmak da büyük saçmalık. Belirteyim. Önce iş bulmak lazım.
tabi ki yalnızlık en zoru. bi süre sonra kendi rutininiz oluyor, oyalanıyorsunuz falan ama eve ziyarete gidip geri döndüğümde ben çok kötü oluyorum mesela. eve geldiğinizde bekleyen birinin olması, pişen yemeğin kokusunun olması, hasta olduğunuzda farkeden, size bakan birilerinin olması, evde ses olması... bunlardan vazgeçmek zor. bir anlamda herşeyinizi kendiniz yapmaya anca başlıyorsunuz.
-Ani karar verdiğim için para
-Kadın olduğum için güvenlik kuşkusu, tamirat işleri için usta peşinde koşturmak falan
şu an ailemle yaşıyorum ama önceki üniversitemde 2 yıl yurt dısında tek basıma yasadım.
zorlukları: evi idare etmek zor oluyor üşengeç adamsan yani haftada en azından bir kere bastan sona temizlemen lazım evi, bulasık, camasır, evin bütün faturalarını bokunu püsürünü kendin yatırma (otomatik ödeme değilse), arkadaş çevren yoksa yalnızlık (benim cok saglam vardı cok sükür). bunun gibi seyler.
güzel yanları: evde etrafta kimse olmaması istediğin gibi donla dolasmak rahatsız edecek biri olmaması, istediğim zaman kız atıyordum, istediğim zaman arkadaşlarım geliyordu fifa film takılıyorduk falan..
benim aile bırakma meselem keyfi değil zoraki, psikolojik nedenlerden dolayı ayrılmak durumundayım. şuanlık mecburi duruyorum evde. 4 sene öğrenci evinde kaldım öğrenci evlerinin zorluklarıyla ilgili bilgim var.
Hiçbir zorluğu yok. Öğlen annemlere gittim, koşa koşa geri döndüm. Yalnızlık süper.
fapple gibi koşa koşa gidip gelebileceğin bir aile evin varsa tabi zor değil :))
Ama uzakta yaşıyorlarsa işte esas sorunlar o zaman başlıyor .