"kendini dünyalı gibi hissediyor musun?" ya da "işyerinde/ okulda rahat hissediyor musun?" diye sormuş olabilirim. kafanızda ilk ne canlandıysa.
tenks.
sorumu bildiğim en overrated yabancılaşma şarkısıyla bitiriyorum: www.youtube.com
hayır ama peki ya ait olman gereken yer neresi dersen ona da bir cevap veremem.
Hayir. Ait oldugum bir yer oldugunu da sanmıyorum. Uzayli gibiyim.
hissetmiyorum. hayal ettiğim çok başka. ressam olmak istiyorum, etrafımdaki herkes sanatla alakalı olsun. sanatçıların ruh haline sahip olabilmek, onlar gibi düşünebilmek isterdim. sürekli resim yapıyorum, hep çalışıyorum. hatta güzel sanatlar fakültesine hazırlanan öğrencilerden daha fazla çalışıyorumdur eminim. keşke sergi açabilsem.
Hayir da ait oldugumu hissettigim yerlerde de daha sonra ait olmadigimi hissettigim cok oldu. Maymun ihsathli miyiz neyiz.
Kesinlikle ait hissetmiyorum. Bu şehirde değil de komple başka bir gezegende olsam eminim ortama bu kadar yabancı hissetmezdim kendimi.
kesinlikle hayır. sadece seyrediyorum cevrem de olan biteni..
aklıma ilk olarak şu an içerisinde bulunduğum oda ve ev geldi. sonra karakterim, sonra istanbul... hayır. hiçbirine, hiçbir şekilde ait hissedemiyorum. ev arkadaşlarım gerçekten çok iyi çocuklar, yani internetten bir ilanla böyle insanlarla aynı eve çıkabilmiş olmam büyük şans ama ben yaşam alanımı başkalarıyla paylaşamıyorum. artık rahatıma mı fazla düşkünüm, yoksa ruh hastası mıyım bilmiyorum ama yakınımda kimse olmasın istiyorum.
3 yıldır istanbul'dayım, hala en büyük keyfim eminönü-kadıköy vapurunda gazete okumak. haseki'ye giderken tramvayda hala çocuk gibi dışarıyı izliyorum sürekli. istanbul'a ne kadar yabancı ve turist kaldığımı bunu yazarken fark ettim aslında. ben üst üste iki gün yaşamaya bile üşenen birisi olarak vapura bineceğim zaman heyecanlanıyorum. 3 yıldır. sen hesap et işte istanbul'a, kendime, yaşadığım yere ne kadar yabancı olduğumu.
arkadaşlarım kadıköy'de barlar sokağına, oraya buraya gider mesela. benim de gitmişliğim vardır. ama kendimi hep orada böyle nasıl desem, fazlalık değil ama, yabancıymış gibi hissederim. "burası onların yeri, ben misafir olarak geldim" gibi. ben 1 sene barlar sokağı'nda yaşadım halbuki. orayı en iyi bilmesi, en çok benimsemesi gereken benim. orada aylak aylak dolaşan veya bira içen binlerce kişiden biri olmuştum ben de ama hep "burası onların, ben sadece arkadaşlarım burda olduğu için buraya geldim öylesine, misafirim" kafasında oldum.
şimdi düşündüm de, son 4 yıldır kendimi rahat hissedebildiğim hiçbir ortam yok. ev, okul, aile yanı... girdiğim hiçbir ortamda, gittiğim hiçbir yerde iyi hissetmiyorum. sadece psikologla konuşurken, o da yargılamayacağını bildiğimden ve beni güya iyileştirmek için dinlediğinden dolayı.
ha bir de duyuru sayılabilir. duyuruda deli dana gibi çarşaf çarşaf yazmasam sanırım çoktan kafayı yemiştim. hakkımda her şeyi biliyorsunuz ama beni tanımıyorsunuz. win-win. çogzel. seviyorum sizi. rahat hissedeceğimi bilsem, çekinmesem hepinize çay söylerdim. DUYGULANDIM BE. KENDİME BİR RAKI SÖYLEYEYİM.
kendimi; yaşadığım ülkeye ve şehre, okuduğum okula ait hissetmiyorum.
Kesinlikle buraya aitim ve tam da olmam gereken yerdeyim. Ne bir eksik, ne bir fazla.
Yanlış topraklarda yaşayan bir dünyalı olarak görüyorum kendimi.
Çocukluk ve ergenlik zamanlarımda Türkiye'de ama ülke insanından ziyade yabancı kültürlerle temas ederek büyüdüm.
Bu nedenle bu ülkedeki genel yaklaşımlar, insana saygı anlayışı, empati vb birçok şey bana oturmuyor.
İnsanlarla temastan kaçınmam çoğu zaman asosyallik olarak algılanıyor.
Oysa herşey kendimi yabancı hissettiğim bir kültürün içerisinde mutlu olamamaktan ibaret.
Gideceğim ülke bile belli 5 yıldır. Evleneceğim kişiyi ikna edebileceğim ilk günü bekliyorum.
trumanshow'a 554245 kere katılmakla birlikte, kocaman kocaman HAYIR yazmak istiyorum.
bulunduğum eve ait değilim. şehre de.
@der meister: hepimize çay söyle ^^
bilgisayar başında=evet
türkiyede=hayır
dünyada=evet
Evet, doğrusal artan bir fonksiyonla hem de. Eskiden hissetmezdim, yaşadıkça yabancılığım daha çok artıyor aksi olması beklenirken
şu an yatağımda üç köpek, iki kediyle yatıyorum ve evet buraya ait hissediyorum^^
Nein.
arkadaşlara katılıyorum.."hayır ve ait olduğum bi yer var mı bilmiyorum" +1
ve ait olmak istediğimi sandığım yerlerde mutsuz olup geri dönme, yani maymun iştahlılık da +1
en kötüsü kendini kendi zihnine ait hissetmemek çünkü naparsan yap kimle nerde olursan ol kendi kafanda sıkışıp kaldıysan ne dışardan yardım gelebiliyo ne içerdeki bunaltıdan kaçabiliyosun
dualizmden de hiç hazzetmem halbuki:/
efsane hissetmiyorum. çocukluğumdan beri.