Gecenin bir yarısı yine oldu, icimi tuhaf bir boşluk kapladi, uyuyamiyorum. Yakın da değil ki atlayip gideyim, baska ulkedeler.
Ne zaman gecer ki bu his? Utanmasam annemi ozledim diye oturup aglayacagim.
benim babamı özledim diye ağlamışlığım birden fazlaca olmuştur. otur ağla birşeyin değiştiği yok. (son kısım duyurunun cevabı, anlaşılmama ihtimalini göze almayayım)
2 ayimi aldi, sornasi sonsuz huzur ve mutluluk.
turk aile yapisinda hic bir zaman.
J r r tolkien hayrani, bilmiyorum ki sacma bir vicdan yapiyorum iste. Annem de bu tur seyleri takan bir kadin olsa, icim acimaz. Kadin ben gezip, egleniyorum, iyi zaman geçiriyorum diye mutlu olan bir tip.
ben lisede gittim evden, bir kaç ayımı aldı. hala özlüyorum 9. yılım evden uzakta. ha uzak dediğim 1 saat mesafe ama beraber yaşamamak, paylaşımları azaltıyor.
aç telefon konuş, daha sık iletişim kur. insan geçsin de istemez böyle bir şeyi
annemi babamı çok severim ama yılda bir görüşüyoruz hiç özlemiyorum aramıyorumda fazla. ama onlar deliriyor gelmem için.
lise sonu teyzemin yanında okudum, 3 yıldır da istanbul'dayım. babamla ayda bir, annemle de sadece o aradığı zaman görüşürüm. gün içinde, en berbat anımda bile annem veya kardeşlerim falan aklıma gelmez.
gel gör ki onların yanındayken nasıl desem hayat dolu oluyorum. beslenmemi düzene sokuyorum, spor yapıyorum, kitap okuyup faydalı şeylerle uğraşıyorum vesaire. istanbul'a, kendi bok çukuruma ve yalnızlığıma dönünce tekrar salıveriyorum.
içimde ailemle yaşamaya dair en ufak bir istek yok. onları özlediğimi hiçbir zaman hissetmiyorum hatta telefonda kardeşim falan istemesin diye dua ediyorum çünkü konuşacak bir şeyimiz olmuyor veletle genelde. buna karşılık, böyle bir durum söz konusu işte.
Bu haftasonu 25. yasimi dolduruyorum. 7 yildir memleketimden baska sehirdeyim. Annem, babam arada gidip geliyor surekli gelemiyorlar. 1,5 yil oncesine kadar abimle yasiyordum. O da memlekete dondu. Orada is buldu. Ne zaman tek yasamaya basladim, iste o zamandan beri esek kadar da olsam hala bazi geceler oturup agliyorum. Bazen cok yalniz hissettigim oluyor. Hatta yemek yapip yemek zor geliyor. Arkadaslarim var. Hayatimda biri var. Es dost var. Ama kimse yerlerini elbette tutmuyor, tutmaz da. Annemden 7 yildir uzakta yasiyorum. Gerci bizim aramizda 4,5 saat kadar bir mesafe var ama sen bir de baska ulkedeler diyorsun. Eger sen yurtdisindaysan bunun da etkisi var boyle hissetmende. Sen buradaysan, onlar yurtdisindaysa da mesafenin ciddiyeti de etkiliyordur elbette. Ben sanirim senden daha cok goruyorum ailemi. Ama inan o da yetmiyor. Alisiyorsun. Ama lafta alisiyorsun. Alistigun sey sadece tek yasamak. Onlarin uzakta olusuna alisamiyor insan. Hala evde bir seyi yapamadigimda, tek basimayken korktugumda, yardim ihtiyacim oldugunda oturup bu yuzden agliyorum.
bunlar hep hayatta kalma icgudusu. birey olmayi ogrenirsen bu duygulari yasamazsin. bagimsiz olup kendine yetmelisin. bu aileni dislamak anlamina gelmiyor ama onlara bazi konularda guvenmeyi birak. mesela param olmazsa bana bakarlar gibi...
liseden sonra ayrıldım, 13 sene oldu. Ilk sene çok zordu, sonra alıştım, bir kaç ayda bir ben ablalarımı, kardeşimi özledim :(( diye ağlak mode oluyordum, sonra yılda bir oldu bu durum.
10 yıldır ayrı yaşıyorum. arada özlediğim için ağladığım oldu fakat giderek özlediğim zaman aralığı uzadı. çok özlediğimde uzaktalar ama hayattalar diyorum ve görüntülü konuşarak özlemimi gidermeye çalışıyorum. hala daha annemi, babamı özledim temalı şarkılar dinleyemem.
douchebag'i görüyor ve artırıyorum, lisede ayrıldım. 12. senem bu (azalltım bak). yalnızca ikinci senede "lan ben napıyorum burda ya" desem de iyi ki vazgeçmemişim. ondan sonra da öyle bir atak olmadı hiç. zaten yanlarına dönsem de hiç bir işe yaramazdım. hala yaramayabilirim. ilk başlarda çok sık görüşürdük de zaman ilerledikçe onun sıklığı da düştü.
Liseden sonra ayrıldım 1 senede falan alıştım. O 1 senede de bunalımlar yaşamadım. Aslında sevgiden yoksun da büyümedik ama... 12 sene oldu. Şimdi başka ülkedeyim. Özlemiyorum da pek nedense. Zaten ayrıldı annemle babam
aileden ayrı 8. yılım. önceden arada 8 saatlik mesafe vardı, şuan 1 saat. insan hala özlüyor. yaşını başını almış da olsan annenin seni kapıda hala küçük çocuğuymuş gibi sevgiyle ve içtenlikle karşılaması değişmiyor. sanırım insanı aileye bağlayan da bu, çünkü başka kimse hayatın boyunca seni öyle karşılamıyor.
ulan ben kaçsam diye yol arıyom ağzımın içine düşmelerinden sıkıldığımdan adamlar özlem çekiyo
29 sene oldu. annemin yanımda yattığı son gün hariç evde olduğum günlerle ilgili hiç bir şey hatırlamıyorum artık.
yatılı olarak ilk okula gittiğimin sabahı idi. o sabah erken geldi yanıma uzanıp sarıldı bana. bak onu bugün bile unutmadım.
15 gün sonra dersleri ve a sınıfındaki kızı düşünmekten ev aklıma bile gelmez olmuştu.
yalnız yatılı okuldayken evini özleyeni yakaladık mıydı, bir yüksek yüksek tepeler üstüne allı turna patlatıp hüngür hüngür ağlatırdık. hiç acımazdık. çok pismişiz bea.
Bazen çok, aşırı özlüyorum. Bazen de böyle daha rahatım diyorum. Anlayacağınız değişiyor, çok umursamamak lazım.