comfort zone'un dışına cıkamıyorum. steril ve sıkıcı bir hayat yasıyorum. dışarıdan soguk ve duygusuz biri olarak gözüktüğüm için herkesten koptum, kimse biryerlere cagırmıyor bile artık.
500 dakikalık konusma pakedin sadece 4-5 dakikası kullanılmıs oluyor ay sonunda, oda zaten anne babamla yapılan konusmalar. sıfırı tükettim 3 yıldır.
20 yaşındaki birisi ne kadar iğrenç yaşayabilirse o kadar iğrenç yaşıyorum. sorun iğrenç yaşamak değil de bunu düzeltmek için bir şey yapmamak. son zamanlarda çok daha garip davranmaya başladığımı fark ettim. olur olmadık şeylerden nefret edip aşırı öfke duyabiliyorum. ruh sağlığımı etkileyecek kadar boktan yaşıyorum yani. intihar etmeyi düşünmüyorum ama bana öyle geliyor ki bir gün "eeh bu ne aq" deyip yapacağım.
bunu sorgulamıyorum. iyi böyle. iş güç eğlence :)))
çok boktan bi dönemime denk geldiği için ziyadesiyle radikal(normalde bi ay düşünüp karar veremeyeceğim) bir karar aldım. sonuç olarakta sıçtım, şu ara toparlama çabası adı altında sıvayıp kapatmaya çalışıyorum ama olmuyor tabi.
evim değişti, iş değişti, şehir değişti, çevre değişti ama sanki her şey aynıymış gibi bi durum var. ziyadesiyle sıkıcı boktan bir hayat sürüyorum anlayacağın. normalde öyle sosyal, sevgi pıtırcığı, sıcak bir insan değilim ama ihtiyaç duymaya başlıyorum yavastan farklı bir sima görmeye.
şu an için radikal bir karar alma potansiyelini kendimde görmüyorum zira ölü gibiyim lakin radikal kararları hep bir anda aldığım için öncelikle karar almamı gerektiren bi durum oluşması gerekiyor, o zaman alırım.
öyle işte.
hayallerimle yüzleşecek kadar yolun sonuna geldim. yılları sayı doğrusuna dizsek, nasıl geçeceğini,ne yapacağımı bildiğim yıllar sona erdi.bundan sonrasını kestiremiyorum. işimi elime alacağım, aşık olup yuva kuracağım. istiyorum ki aşık olacağım kadın benim karım olsun. garajı olan güzel bir ev bizim yuvamız olsun. nitelikli, zehir gibi, erdemli çocuklarımız olsun. iyi bir arabam olsun. mesut olalım.
Hayattaki tek amacı gezmek olan insanlardan oldum olası nefret etmişimdir. Ama ne olduysa üniversite boyunca fazla bi geziye çıkmadığım, çıkmak istemediğim için bu aralar bilmediğim yerlere gidesim var. Hafiften başlıyorum, yarın kız arkadaşımla iki günlüğüne Eskişehir'e gidicez. Üniversite bitmeden yurtiçinde bi kaç yere gitmeyi planladık. Seneye okul bitince de bi yurtdışı gezisi. Nefret ettiğim insanlardan biri olmaktan korkuyorum.
38 yaşında bir tasarımcıyım, fakat çok sıkıldım işten güçten, birilerine çalışmak, amiyane tabirle "sistemde çark olmak" çok koymaya başladı, bir senedir eşe dosta dövme yapıyorum, fakat halihazırdaki işim o kadar yoğun ki dövme işi istediğim hızda ilerleyemiyor malesef.
Fakat biraz daha üstüne düşüp dövme ile hayatımı kazanmak, kalan zamanımda da çizgi roman çizmek istiyorum.
çok iyi gidiyor hayatım. işim de özel hayatım da beklemediğimden iyi gidiyor. 2015 benim yılım olacak bunu hissediyorum..
bok gibi bir hayatım var.
iş ve okul hayatım güzel giderken özel hayatımda sıçıp batırdım resmen. çok sevdiğim çok özel biri var 2 senedir sevgiliydik ve ayrıldı benden. bu ayrılık bütün hayatıma etkiledi ruh gibi geziyorum bir aydır. sorunun cevabı da böylelikle geliyor: bombok
Bok gibi gidiyor, karar alıyorum ama uygulayamıyorum. Alabildiğine mutsuzum, ara sıra gülüyorum ama işte hepsi o kadar.
Çok sağlam dizi izliyorum, yayılıp oturuyorum şu sıralar.
6 aylık depresiflik, inziva sonucunda bayağı radikal kararlar aldım. okul, iş, özel hayat hepsi. en kolayı iş aramak oldu, okula dönmek zorlayacak biraz(her an yan çizebilirmişim gibi geliyor), özel hayat saldım çayıra mevlam kayıra modunda idare ediliyor şimdilik.
Bir günde alıp uygulamadım tabi, 2 aydır yavaş yavaş ilerliyordu, sonra hepsi birden yoluna girsin diye bekliyorum artık.
Hayatım hep bok gibiydi.Yine aynı yine aynı yani.. bir şey değişmiyor.
radikal kararlar alıp, yapıyorum. bir seneye kalmaz elimde patlıyor.
iş yok, para yok, gelecek yok.
evsiz de kaldım. uykularımda sorunlar var...
gene de akışına bırakıp, iyi yaşamaya çalışıyorum.
ne yapayım yani, bütünüyle benim kabahatim değil. biraz da sistem utansın.