sanırım asıl olay sinirlendiğimizde ne yapacağımız değil de hiç sinirlenmemek. bunu yapabilmek gerekiyor. evrenin büyüklüğünü düşün. okadar küçüğüz ki. miniciğiz olum. bi de sinirleniyoruz utanmadan.
öfkelenmem pek, tespitlerime göre götü kalkık tipler çok öfkeleniyor. mütevazı olmaya çalışın
Bagiriyorum. Asiri fevriyim. Terslemenin allahini yaparim.
Bu sebepten sakin insanlar vardir ki cevremde beni sakinlestirebiliyorlar. Ben de sabirlarini çok zorlamamaya dikkat ediyorum.
-tartıştığım kişiye sesimi daha da yükseltiyorum ve normalde kırılır diye söyleyemediğim sözleri söylüyorum. mesela ayıp olmasın, söylersem utanır dediğim ve rahatsız olmama rağmen dile getirmediğim sorunu tartışıyorsak ve haddini aşmışsa aniden pat diye ağzımdan dökülüveriyor.
-kendi kendime bir şeye sinirlenmişsem o eşyayı kırıyorum. nice fareler, tıraş makineleri, tişörtler heba oluyor elimde.
böyle gözlerimden ateş çıkaracak kadar öfkelendiğim bir andan bahsediyorsak;
o yanan gözlerin, içimdeki pimi çekilmiş bombanın aslıdna bayağı farklı bir insan olduğunu, dolayısıyla o an vereceğim tepkiyi de "normal" ben'in asla tasvip etmeyeceğini düşünüp (her ne kadar o an öyle gelmese de), problem dışında kalan herhangi bir şeye odaklanmaya çalışıyorum.
sonuçta tepkini ha şimdi göstermişsin ha sonra. sonrasında "keşke" demekten daha iyi.
kendime yonlendiriyorum ve hastalık olarak bana geri donuyor
Cok zor sinirlenirim ama sinirlenince pek kontrol edemiyorum acikcasi.
beceremiyom, en kötü olduğum konudur. sinirlenince önce kalp, kesmezse etraftaki bilumum araç gereci kırıyorum. veya anlık, saçma kararlar alıyorum.
klişe ama gerçekten empati yapabilince oluyor o iş. son 2 senedir doğru düzgün sinirlendiğimi hatırlamıyorum ve hayat çok daha kolay cidden.
ayrıca fatihdr +1.
çok çok çok sinirlenmem 1 kere başıma geldi onda da sevgilime tokat atmıştım.(burada erkeğe tokat atılıyor)