vitrin camını kaplayan buz tabakası, hohladığı nefesi işe minik sellere dönüştü. kayan su damlacıkları, cam tabakası üzerinde yarışıyorlardı. şimdi, çoğunlukla esen rüzgârın ardından beliren durgunluğa benzeyen bir şey oldu. puslu vitrin camı billurlaştı ve herşey olduğu gibi meydana çıktı.
—tamam, yerinde duruyor, diye mırıldandı.
beyler şuna muhteşem hayal gücünüz ile 3-4 paragraf daha ekler misiniz bi zahmet ve ya istediğiniz kadar uzun olabilir
tam o anda iceri osman girdi. karsilastiklari karsisinda sok olmustu adeta. bir sure konusamadi. once yutkundu, derin bir nefes aldi ve...
"ananas aldırdım bozuk çıktı" ehuehuehu dedi.
attila ilhan'ın şu şiiri aklıma geldi:
ıssızlığın çığlığı
Cam ipliğinden sıkı dokunmuştur
kristal vitrindeki bu loş kadın
soğuk tenhalığında kaşları alnının
ince bir hayretle sanki donmuştur
yansımaları sokağa vurmuştur
kafasındaki müstehcen dazlaklığın
sedef boşluğunda aralık ağzının
sevişmelere çağrısı korkunçtur.
Taşralı bir 'köpek' buna tutulmuştur
simsiyah bir ünlem önünde camların
her gece jiletle kazıyamadığın
kaç kere kaçırmayı filan kurmuştur
çünkü kadınlar gözünü korkutmuştur
kraliçesi budur yalnızlığın
ürettiği nilüfer iç bataklığının
cansız olmasından neler ummuştur.
Issızlık çığlığını şehirde unutmuştur.
***three word story diye bi oyun oynardık bizim dartçı tayfasıyla, herkes üç kelime yazar hikaye akar giderdi, tabii hep itlik puştluk :) bu ayarda bir girişe yazacak bir şey bulamadım :)
