hayır böyle şeylerin yapılması lazım bence, acıyı arttırmıyor bence sonrasında gelecek pişmanlıkların önüne geçiyor. kazma olayını mezarcılar yapıyor zaten de, toprak atma olayını ve meftayı kabire yerleştirme olayını biz yapıyoruz.
Hiç yakının öldü mü? Gerçek anlamda "yakın" biri. Bu soruya cevabın "hayır"sa tecrübe ettikten sonra o işlemlerin ne anlama geldiğini kavrayacaksın. Eğer sorunun cevabı "evet"se sen über insansın dostum
acı yaşanması gereken anda yaşanmalı bence. o an yaşanan o acı ileride beklenmedik yerlerden çıkmasını engelliyor diye düşünüyorum. bir de tabii bu olayın biraz kültürel yapısı da var, ölüye saygı falan baabında. fallthepieces'e katılıyorum.
kucukken amcam oldu. bu duyuruyu acmama da o olay vesile oldu. onu topraga verirken ki yasadigim aciyi henuz tatmadim. belki bu seramoni hic olmasaydi bu kadar koymazdi.
kımsenın basına gelmesın ama gercekten yakın bırısıni son kez görmek vedalaşmak ve kendını hazırlamak ıcın mezara bıle gırıp sarılırsın. siz kucuk oldugunuz ıcın korkmus ve tedırgın olmussunuz bence.
Küçükken tecrübe ettiğin olayla şu an karşılaşabileceğin olay arasında fark var. Çocukken algılama sistemi daha farklı çalışıyor. Yani küçükken tecrübe ettiğimiz şeyler derin izler bırakabiliyor fakat her ne kadar derin izler taşısa da şu an yaşayacağın acı geçmişteki acıdan bağımsız bir şiddete sahip olacaktır. Çünkü algılama olayı değişiyor günden güne. Anlayacağın ölen yakınını birilerine teslim edip dönüp arkanı gitmek istemeyeceksin. Kendi ellerinle mezara koyup, üstüne toprak atma görevini paylaşmak istemeyeceksin. Çünkü o kişi senin yakının.
Açıkçası 1. derece yakınımı kaybetmedim hiç, diğer yakınlarımı kaybettiğimde cenazelerine gitmedim. Ailem uzak tuttu cenaze törenlerinden, psikolojim olumsuz etkilenir vs diye ve dediğin gibi, dayanamayacakmışım gibi hissettim hep.
Bir gün katılmak zorunda kalacağımı bazen düşünürüm ve düşününce bile gözlerim dolar..
Ölümün bir ritüel hale getirilmesi mantıksız geliyorsa haklısınız.
Ama kim ne derse desin mezarın açılması, ölünün gömülmesi, sonra başında dua okunup gidilmesi ölü yakınları için bir kabullenme hissi yaratıyor bence.
Kendi yakınlarım, sevdiklerim öldüğünde cenazenin ardından daha sakin kafayla yaklaşabildiğimi gözlemledim hep.
Bana sacma gelen sey yakini gomulurken herkesin sirayla kuregi alip uzerine toprak atmasi. Ben yapmazdim bunu.
Birde cenaze torenini topraga verlisi falan tum olayi ipad ile kaydeden gordum cok tuhafima gitmisti aklima geldi simdi.
bir daha asla göremeyeceksin onu. ne kadar uzun süre yanında kalsam iyidir diyorsun. ama son bir kez yüzüne bakmayı doğru bulmuyorum, o halini görmek istemem.
yakınlarını gömen ilk hominidler muhtemelen ölen yakınlarının leşçi hayvanlar tarafından parçalandığını görmekten hoşlanmıyorlardı ve olabilecek en emin yere, toprağın altına sakladılar onları. sonrasında cenaze törenleri değişik adetlerle bezenmiş galiba evet. en yalın haliyle kalmalı bence de. göm git.
avrupa'da insanlar ölüye en güzel kıyafetini giydirip, makyajını yapıp tabut açık şekilde cenaze töreni yapıyorlar, yiyip içiyorlar. hatta günü belirlendikten sonra insanlara cenazeyi kart yollayarak bildiriyorlar.
ben bizimkini daha kötü buluyorum, birisi ölüyor sonra belki son kez bile görememişken alelacele gömüp eve dönüyorsun. öbür türlüsü daha yavaş ve daha alıştırarak veda etmeni sağlıyor bence.