Altı yıldır gördüğüm ekranın kapandığını görmemle ağlamaya başlamam bir oldu. Sevinçten de değil böyle arkadaşlarım, sevgililerim, tiyatro festivalleri, çalıştığım işler, tanıştığım insanlar falan ne alakaysa gözümün önüne doldu da hepsi birden boşaldı. Mezun olunca burada yaşarım diyodum sonra İzmir'e atanınca son bir yıldır bağım kalmadıydı. Gtü boklu bi mühendis adayı ama ne bileyim çok içim burkuldu be.
Benzer duyguyu yaşayan var mı? Yaşarken özlüyodum da bu kadar koyacağını tahmin etmiyodum...
olayi tam olarak anlamadim ama ortada bir ozlem ve duygu bosalmasi var heralde. bir de yurtdisina cik da o zaman gor diyorum hocam :) bir insan simit beyaz peynir cay uclusunu ne kadar ozleyebilir ki.. bir de yalniz kalinca oluyor bunlar genelde, su an ilkokulda asik oldugum kizi ozluyorum mesela. yasarken degerini bilmiyoruz hic bir seyin. seneler sonra bir bakiyoruz ne guzel zamanlarmis diyoruz. oldu, oluyor, muhtemelen olacak.
Okulu altıncı yılımda bitirdim özetle, son bir yıldır da okuduğum şehirle pek bağım kalmadıydı. Ama mezun olduğumu görür görmez açık kapım kapanmış gibi oldu, bir tik daha büyümüşüm gibi... Yurtdışına çık derken gurbet hayatını kast ediyorsunuz sanırım:) böyle özlem çekeceğim aklıma gelmezdi
boşver en azından hatırlayıp sana duygular yaşatacak anılar edinmişsin o 6 senede ne güzel işte. bunun bile iyi tarafını görmek lazım. benim gibi bütün üni hayatını bok gibi arkadaşsız ortamsız sevgilisiz bomboş da geçirebilirdin daha nice böyle olanlar gibi. böyle olmaktan iyidir.