bunla ilgili yazdığım entrye çok sayıda mesaj aldım saçmalıyosun, ne alakası var, senin aklın çocuk kalmış, ağlıycaksan evlenmeseydim amk vs ve daha çirkin yorumlar...
evlenip de aynı şeyleri hisseden hiç mi olmadı, herkes mi bir anda evliliğe adapte oldu da ailesini umursamamaya başladı merak ediyorum. sorun tek bende mi, yoksa herkes daha hafif düzeyde de olsa bunları yaşayıp bi şekilde su yüzüne çıkarmamayı başarıyor mu?
beni bi rahatlatın yaa
duyurunuzun linki çalışmıyor, tıklanmıyor.
:) uzun zamandır evliyim, kendi ailem farklı bir şehirde. ilk evlediğimde 15 güne yakın bunalımdaydım, hep ağlamıştım onlardan ayrı düştüm diye. bekarken eve pek bir faydam olmasa da onlar için bir ses, bir nefestim neticede. ben de evlenince edi-büdü gibi kaldı annemle babam. hala telefonda annemim sesinde en ufak birşey hissetsem huzursuz olurum, hemen babamı, ablamı, yeğenimi vs sırayla arar, anneme ne olduğunu öğrenmeye çalışırım. sık sık yanlarına gidemediğim için kendimi suçlu hissederim. onlar da ne zaman geleceksin falan diyemez hiç, beni zorlamamak için. gittiğim zaman onların neşesini görüyorum, kendi evime dönerken annem ağlıyor, ev yine sessiz kaldı falan diyor, çok üzülüyorum. ama napabiliriz ki, dünyanın düzeni bu. zamanında onlar yaşamış bunları, şimdi sıra bizde. ileride de kendi çocuklarımız terkedecek bizi :/ bunları onlara söylediğimde sen mutlu ol yeter kızım diyorlar, herkes yerinde sağolsun mantığındalar. sen elinden geldiğince sıkıntın olursa onlara yansıtmamaya çalış, inan ki o yeter onlara. hem bak yakınmışsın, ne güzel işte.
edit: bu arada burada "bekara karı boşamak kolay"cılar o kadar çok ki, lütfen o çirkin yorumları kaale almayın ;)
@Sour yok yahu kıbrıs nerden çıktı :)
ben de ailemden uzakta yaşıyorum ve her gün içten içe vicdan azabı çekiyorum uzakta olduğum için. ama işte kerbeenin de dediği gibi, dünya düzeni böyle. en azından haftada bir yanlarındasınız, imdat deseler koşacak mesafedesiniz. bu bile çok büyük bir avantaj.
sana bu kadar sorumluluk yüklemelerini yanlış buldum. o ailenin ana babası senmişsin gibi olmuş. öyle hissetmene gerek yok, anne babanın silkelenip kendilerine gelmesi ve almaları gereken sorumlulukları almaları lazımdı elbet bir gün. evlat demek senin her işini görmesi gereken bir hizmetçi değil. senin de yuva kurmaya hakkın var. bu düşüncelerde çok boğulup eşinin huzursuz olmasına sebep olma. benim evlendiğim kadın sürekli böyle düşünse beni sevmiyor mu pişman mı acaba diye düşünüp üzülürdüm. gerçi erkek değilim, erkekler bu kadar ince düşünmez belki de :)