derinleştikçe korkutan bir his ve bir an önce geri dönmek istiyorum.
bazı psikolojik rahatsızlıklarda kendini dışarıdan görme var bildiğim kadarıyla. belki de onunla aynı şeydir. emin değilim. neyin nesidir bu? var mı hiç böyle şeyler hisseden?
edit: depersonalization'muş ismi
oluyor ya, ben de ürküp düzeltiyorum kendimi sonra.
olmaz mı ya. çoğu insanda olur bence.. =)
bir arkadaşım vardı şey demişti: 'çok düşünüyorum bazen, ben nasıl bende vucut buluyorum da başkasında bulmuyorum.' aklıma o geldi. sanırım zeki ve kişisel derinliği fazla olan insanlarda görülüyor bu.
psikolojik boyutunu pek bilemeyeceğim ama çok affedersiniz sçarken ben ruhumun uçup gittiğini hissediyorum, yani bir an o vücut-beyin ilişkisi, bütünlüğü bozuluyor. kısa bir süreliğine, 2-3 saniye falan.
orgazm morgazm yalan, öyle bi keyif yok.
bende de oluyor fazla ayna karşısında boş boş takılınca sonra "ne diyorum lan ben" diyip kendime geliyorum
Sayılırsa eğer atomlarıma ayrıldığımı hissediyorum bazen. Geri dönüşü zor oluyor.
Yoo olmuyor
Bazı keyif verici maddeler de olabilir sebebi, kullanıyorsanız eğer. Psikolojik rahatsızlık olarak görmeyin, büyütmeyin. Elbette herkes zaman zaman farklı boyutlarda yaşamıştır bu tarz hisleri.
Bende de oluyor bazen. Ama mesela hatırlıyorum 5 6 yaşlarında kendi kendime hep şey düşünürdüm. "iyi ki insanım, ya kalorifer olarak dünyaya gelseydim?" Neden kalorifer diye düşünürdüm bilmiyorum. Şimdi kalorifer boyutundan çıktım gerçi. Artık senin dediğin gibi daha derin sorguluyorum sonra acıkıp yemek yiyorum.
Sık olmasa da arada "Bak, şu yürüyen de olabilirdim", "Asıl şu oturan olsaydım ya", "Ne garip! Onun da iki gözü, bir burnu var; benim de. İki tane ağız olsa nasıl olurdu ki, ikincisini ne yapardık", "Dışarıdan ne garip görünüyorumdur şu an", "Annemle babam başka pozisyonda olsalardı ben olmazdım", "Annemle babamın birbirlerini bulması için onların anneleri babalarını birbirlerini bulacak da, onların da anneleri babaları var da, ohooo, resmen şansa doğmuşuz", "Şunun kelebek etkisi nasıl olurdu, bunun nasıl kamçı etkisi olurdu" tarzı şeyler düşünüyorum da sonra zaten günlük hayatın bir şeyi o düşünce balonuna dokunup, balonu patlatıveriyor. Bedenden uzaklaşmacadan ziyade, alternatif evren ve senaryolarmış gibi geliyor bana.
Şimdi yine iyiyim bence. Çocukken filmlerden etkilenip güne gelen teyzeler hakkında "Bu insanlardan biri robot olsa kim robot olurdu? Hangisi karınca olurdu, ya gerçekten insan kılığına girmiş karıncaysa?" falan diye düşünürdüm. Bilim-kurgu sever abim sağolsun.
@pandispanya
hayır sigara bile kullanmıyorum. depresyon, anksiyete kaynaklı denmiş çoğu yerde.
olmuyor :)
bende çocukluğumdan beri oluyor. "ben" yani kendi varlığıma şaşırıyorum. Varoluşum hep garip geliyor bana, "ben" niye varım, nasıl varım. yaptığım dini bir sorgulama, açıklama bulmaya çalışma değil. Sadece şaşkınlık sanırım.