Hani arkadaş, eş, dost olduğu zaman söylerim de samimi olmadığım bir insana söyleyemiyorum.
hayatta söyleyemem ama gözüm takılır. geçende hocanın hırkasına ip yapışmış, söyleyemedim. 4 saat o iple gezdi, hiçbişey yapamadım :)
ben kesin söylerim direk. ama etrafa çaktırmadan söylemeye çalışırım. yani söylemeyip de o insanın öyle dolaşmasına izin vermek kötülükmüş gibi geliyor.
elimle kendimde gösteririm.
yani dudağımın kenarından bir şey siliyormuş gibi yapar, ona bu şekilde mini bir pandomimle çok hızlı ve kısa şekilde, aynı anda anlamsız sesler çıkarak (mmm şşööle, bi sn, bişii, şrrda, du gibi) kendi kendine silmesini sağlarım.
söylerim söylüyorum hiç tanımadığım kişilere bile.
Söylemem, gözüm de takılmaz
söylenmeli, ne var ki bunda? ayıp mı yani? uyardığınız için teşekkür ederler, bitti gitti. milletin anasını ağlatanlar utanmıyor da, dudağımın kenarındaki kırıntıdan mı utanacağım? niye?
Dogrudan soylerim, bu sikinti yaraticak bir durum degil sonra da sanki hic olmamis gibi konusmaya kaldigim yerden devam ederim.
neden söylemeyesin? kendini onun yerine koy. tüm gün öyle gezip eve gidince mi farketmek istersin? :D
söylemem, samimiysek kendi elimle silerim, yoksa banane. bi de ne kadar abartmışsınız ya, yok tüm gün öyle mi dolaşsın yok rezil olsun bilmemne, lan altı üstü bi ekmek kırıntısı, çıplak gezmiyor ya adam. ayrıca günde en az bir kere tuvalete gidiyor, gittiğinde de aynaya bakıyordur herhalde fark eder. bunun bi diğer versiyonu da "belin açılmış" kızları. sana mı battı nedir açılmışsa açılsın, götüm açılmamış ya. böyle kendi ilkeleriyle başkalarını uyaran insanlara uyuz oluyorum vesselam.