sonuçta küçüklükten beri eğitimini alsan; yeteneğin varsa ünlü, yoksa sırıtmayan bi sanatçı/sporcu olursun. Ben iyi bi mühendis olabilmek için yıllarca ders çalışmak zorundayken, adamlar hem o kadar keyifli iş yapıyorlar hem de benim belki de hayatım boyunca bi arada göremeyeceğim kadar çok parayı bir hafta da kazanıyorlar. Bu düşüncemi ailemle paylaştım çocuklarım olursa böyle yetiştirireceğimi söyledim. Saçmaladığımı iddaa ettiler. Ben 18 yaşındayım örneğin futbolcu olmayı her şeyden çok isterdim. Kendimi bildim bileli futbolla yatar futbolla kalkarım. Ama küçükken yaz tatillerinde bile bi kulübe göndermediler. Ne oldu? halı saha da hobi olarak arkadaşlarla oynuyorum. Küçükken hep bana solo tiyatro yaptırırlardı yeteneklisin derlerdi ama bu alanda da kendimi geliştirme fırsatım olmadı. Anca ev sakinlerine oyunculuk yapabildim. Keşke hayatımı yönlendirme şansım küçük yaşlardan itibaren olsaydı da kendimi bu alanlarda geliştirebilseydim diyorum yanlış mı düşünüyorum? Bu devirde okuyana ekmek yok. (başarılı bi öğrenci sayılırım)




 

o işlerde başarılı olma oranı çok düşük ama

partizan

Abi olabiliyorsan ol diyorum
öyle kolay değil senin kafanda o kadar çok kişi var ki bu ülkede çok yetenekli yok başarılı olabilirsin orası ayrı olay keşfedilmekte şansının yaver gitmesi ve kapıların açılması ile ilgili.

Ben 30 yaşındayın küçükken o klüplerde oynadım haa noldu gene okuduk biyerlere geldik, O kadar çok o kadar başarılı kişiler vardı ki o yerlerde bana asla sıra gelmezdi gelmedide hatta o başarılı kişilerede gelmedi.

Babası çocuğu futbolcu olması için elinden geleni yaptı arkadşımın çok acayipde yetenekliydi ama kayboldu gitti.

Bu işlerin %50si yetenek %50 si şans

basond

sporcular da çok çile çekiyor. yetenekli ya da ballı olanlar kendini gösteriyor ama çoğu memnun değildir halinden bence.

g7mor

size katılıyorum. ama sporcu yahut sanatçı olabilmek için aile desteğinin çok önemli olduğunu düşünüyorum, zira o yaşlarda işin önemini anlamayacak kadar küçük oluyorsun ve devamlı antrenman yapmak yahut bir şeyle uğraşmak sıkıcı olabiliyor, ben beş sene futbol oynadım geleceğim de vardı ama devam edemedim, televizyon rüya gibi gözüktüğü için durumu anlayamıyordum bile ve sonuç olarak futbolcu olamadım. ama hocamın oğlu babası destek çıktığı için oldu. haliyle eğitime yöneldim, arkadaşlarımın futbolcu olduğunu görünce geri döndüm, iki sene ara vermiş olmama rağmen aradaki farkı kapatamayacağımı anladım ve bıraktım. dünyada her şey dayanıklılık ve devamlılık istiyor. söylediğiniz bu realiteyi dünyayı kavrayabilecek yaşa geldiğinde anlıyor insan ve iş işten geçmiş oluyor. ayrıca geçenlerde bir haber izledim ntvspor'da. genç bir yüzücü, çok da başarılı olduğunu söylediler, yapmakta olduğu işi kaldıramamış ve bir kliniğe yatırılmış. yani zor iş.

lafıolmaz

olsaydın amk. kolay mı profesyonel sporcu olmak
12 yaşından beri tam gün çalışıyor bu adamlar.

buhebu

bazılarınız futbolculuk zor. antrenman, dayanıklılık, çok çalışmak felan demiş yalnız bahsettiğim nokta tam orası. Ben hiçbir şeyden futbol kadar keyf almıyorum antrenmanlardan bıkmak ne ki koşa koşa giderim. Ben basketbol okul takımındaydım hocamız bi kulübün koçu olunca beni de takıma almıştı bir sene resmi turnuva ve liglerde oynadık basketbolu futbolun yarısı kadar sevmem ama yinede antrenmanlara uçarak gidiyordum. Geçen sene de 4 ay kick boks yaptım. Antrenmandan kaçacak bi yapım yok yani.

jacobbbbb
1

mobil görünümden çık