yakın bir arkadaşla otururken, dertleşirken
yemek yerken.
arabadayken.
uykudan uyandığınız zaman.
uyumadan önce.
içerken(alköl)
vb.
Veya saçma sapan böyle bir anınız var mı, birdenbire kendinizi koyverdiğiniz.
O gulucuk ney gercekten, burda bi yerde bi geyik var ben anlamadim diye huzunlendim.
Uyumadan once, dusta , yalniz olmak muhim de ben icime atmam ki. Kirar dokerim, sonra toplamaya calisirim yaa sen beni yanlis anladiiin, yalaaan..
uyandıktan sonra.
hep öyle oldu.
Ben bi gün yakın bi erkek arkadaşımla okuldan çıkınca yemek yemeye gittim.
Neyse, hayatımda da biri var gibiydi o aralar. Hatta varla/yok arası. Ben tabii çok seviyordum ama saplantılı bi hâle gelmişti, vazgeçemiyordum ondan. Sevgili değiliz ama sevgili gibiyiz. Neyse işte, o gün yakın arkadaşım yemekten çıkınca bana "onu unut, o çocuk seni hiç sevmiyor." vs. tarzında acı gerçekleri söyleyince(tüm arkadaşlarım diyordu ama içime atıyordum.) yolda ağlamaya başladım bi anda.
Ardından park gibi yeşillik bi alanda banka oturduk. Ağladım ama nasıl ağladım. Konuşamadım, kelimeler boğazımda düğümleniyordu cidden. Yanımdaki arkadaşım da, çok kötü olmuştu. Yarım saat ağladım. Konuşamadım hiç. Sonra ekler yedik, ayrıldık.
Kendimi koyverdiğim ve deli gibi ağladığım tek gündür. :| 1-2 sene önceydi. Şu an ise aile durumları dışında pek bi şeye ağlamam, umursamam. Ağlarsam da hemen o olay anında ağlarım. Ne zaman etkilenmişsem. (Aile meselelerinde sadece)
uyumadan önce ve duşta