cehennem yapmazdım, acırdım.
Korku yeterli, adamin agzina sicar birakir gayet guzel. Beraberinde de suruyle seyi birlikte getirir zaten.
suriye'de kör bıçakla kafa kesen ruh hastalarından oluştururdum.
tavanı olmazdı.
korku net bi de utanç.
tanrı yok 3-5 sarhoş arabın hayali bunlar
sürekli ağzı, burnu bantla kapatılmış gibi nefessizlik hissiyle yaşatırdım.
korku ve pişmanlık.
Pişmanlık ve insanın hayatında ki keskelerden oluşan sonsuz bir döngü olustururdum.
cehennemin başına tayyarı getirirdim, gerisine karışmazdım.
Bir gün bir rüya görmüştüm; şeytan benş kovalıyordu ve nereye kaçarsam kaçayım kaçtığım şeye dönüşüyordu. Koşarken yol, hastaneye sığındığımda hastane oluyordu. En son Nietzsche ve Çehov sohbet ediyordu, onlardan yardım istiyordum. Şeytan onlara dönüşüyordu; sanırım böyle bir cehennem oluştururdum. Tüm cevaplar için teşekkürler.
cehenneme gerek yok, geçmeyen diş ağrısı yeterli olur.
Ben de farenjitten yapardım. Sonsuz kronik farenjit.
bildiğin dünya gibi. ama kitap yok, film yok, müzik yok. değişik mimari yapılar yok, bütün evler aynı şekilde. kafeler filan yok. merdiven ve yokuş yok. gökyüzünün rengi sabit, 12 saat açık mavi ve pat diye ani bi geçişle karanlık. ışık var ama. çok fazla ışık. kaynağı belli olmayan gürültü var. trafik yok ama trafik gürültüsü var. televizyon var ama hep aynı dizi var.
sanırım buna benzer bir şey yapardım ve sıkıntıdan mahvolurlardı. tüm bu koşullara rağmen mutluysa, düşünceleriyle zamanı güzel geçiriyorsa da cennete geçiş hakkı verirdim. boş boş dururken bile canı sıkılmayan insan iyidir.
hahahah tam da faranjitten muzdarip olduğum şu dakikalarda aychovsky +1 demekten kendimi alamayacağım.
herkesi klostrofobik yapıp göt kadar kapalı yere tıkıştırırdım, kafayı yesin piçler :)
Bir kişi cehenneme gidecekse eğer, tanrı olarak benim arzuladığım insan yapısından uzaktadır. O hale herkesin cehennemi kendisi olsun. Ölen kişi tamamen benim arzu ettiğim kafa yapısına bürünsün, çevresindeki herkes de O'nun ölmeden önceki hali olsun. Rahatsız olsun yaptıklarından