zengin olma umudu, çocuk yapıp neslini devam ettirme umudu yaşamaya devam etmenizde ne kadar etkili?
ya da sadece ''kendiliğinden ölene kadar yaşıyacaz işte'' diye mi yaşıyorsunuz?
bisiklete binmek için yaşıyor ve çalışıyorum.
gelecekten umudu olmayan kimse bu dünyada yaşamak istemez.
benim kız arkadaşım veriyor bana bu umudu. ufak şeylerden de mutlu olabilmeyi öğrendim.
tatmin olamıyorsun ama geçici de olsa mutlu oluyorsun. zaten dünyanın en tepesindeki adam bile hayatından memnun değildir kanımca.
Aile önemli aile. Kimse çocuğunun vazgeçmişliğini görmek istemez. Az çok onlar için çabalarsınız hiçbir şey yolunda olmasada.
Yoksa zamanı doldurmaya uğraşıyoruz zaten çokta büyük bir mesele değil.
öğrenmek için yaşıyorum resmen şu anda. öğrendikçe daha da heyecenlanıp daha da okuyup daha da gaza geliyorum.
İnsanı yaşatan şey çocukluk hayalindir bence ya da yani herhangi bir hayalin de olabilir belki de.
Yani yapmadığın bunca şey varken ölümü düşünmek yanlış bence. Yapmadığın şeyleri yapmaya çalış, orta afrikada 40bin km safariye çık, bisikletine bin önce kendi şehrini sonra Türkiyeyi gez kamp yap doğaya dön. Zamanı gelince ölecen zaten
zengin olma değil de belki kıyamet kadar büyük çaplı bir yıkım olur ve kalan son insanlardan biri olmayı başarıp doğru düzgün bir medeniyet kurarım hayliyle hayata tutunuyorum. bu medeniyet çok bürokratik ve boktan.
şu an hayatımdan hiç memnun değilim ama sebebi benim tamamen. hepsi kendimle alakalı. niye yaşıyorum? bir şeyler değişebilir. değiştirebilirim. ecelimle yaşlılıkta hastalıktan falan ölmezsem kesinlikle intihar ederim ama bunu da 30-35 yaştan önce yapmam diye tahmin ediyorum.
o zamana kadar ne olursa olsun "daha gencim lan" deyip bir şeylerin peşinde koşabilirim. ama baktım yaş olmuş 35 hiçbir şey yok, depresyondan depresyona koşuyoruz hayat ağır geliyor, o vakit çekerim emaneti. fakat o zamana kadar yaşamak için bir amaç aramadan "böcekler ne güzel" diyerek dünyada vakit geçirmeye çalışacağım.
Sevdiğim insanlar ve onlarla beraber olmanın verdiği keyif. Herkes gibi benim de çok eksiğim var hayatta, ama en azından iyi bir ailem olmasının kıymetini bilmeye çalışıyorum. Ya yaslanacağım hiç kimse olmasaydı?
spor ve et bu aralar
Bugün öğle yemeğinde üniversiteden eski bir dostumla görüşürken bu konu açıldı. Benim ve onun için akşam erken yatıp sabah erken kalkmak, bir işte çalışıp meşgul olmak bizi hayata bağlayan asıl şey. Üniversite hayatında o kadar düzensiz ve depresif zamanlar geçirdik ki şu anki halimize bile şükretmelere doyamıyoruz.
bir gün çok zengin olacağım ve dünyayı dolaşacağım. yani hayal kuruyorum bol bol. otun bokun hayalini kuruyorum ben. sihirli güçlere sahip oluyorum, uçuyorum hayvanlarla konuşabiliyorum falan. eğer bir tercih meselesi olsaydı seneler önce yaşamamayı seçmiştim zaten. ama bu durumda günü kurtarıyorum işte.
"birisi" için yaşıyordum ama sımdı yok. aradayım.
sadece sevgi ve değerli hissettirmek. ama insanlar sevgisizleştiler. kimse kimseyi sevmiyor. herkesin yüzünde umutsuzluk ve hırs var.
beklentilerini minimuma indirmeye calis bence. o baya zaman aliyor zaten. o arada yasar gidersin.
Hedeflerime ulaşabilmek için yaşıyorum, sonra bir başka hedef geliyor yerine etap etap yani.
diğer ihtimalin toprak altında sonsuz bir karanlık olması. başka bir şey değil.
Kendi ile yasar. Duz mantik hayat kurtarir