harcamak için çocuk yapıyoruz. kendi içsel sıkıntımızı başka bi hayatla tümüyle bencilce bir şekilde "renklendirmeye" karar veriyoruz. ahh biz ah.
öte yandan sadece bu ülkeye özgü de değil. bi çocuğun eğitim sığınma beslenme ihtiyaçlarını karşılayabiliyor olmak gelişmiş olduğunu göstermez. çocukların varlıkları hiçe sayılmamalı.
sadece çocuk değil. iş yerlerinin baya bir kısmında çalışanlar da değer görmüyor. Genel olarak, bana ihtiyacı olan bana muhtaçtır anlayışı hakim oldu bu da beraber olmayı ve kenetlenmeyi engelliyor tabi haliyle.
Çocuk kısmı daha da beter çünkü kendisine insanca davranılmayan çalışan da egosunu tatmin etmek için ve hıncını almak için başka bir zayıfı eziyor ne yazıkki o da ya çocuk ya eş ya kardeş...
eskiler şımarmasın diye sevgilerini belli etmezler. yanlış bir şey yaparsa döverler. daha büyük bir yanlış yaparlarsa kemerle döverler. böylelikle çocuğun ilerde bir şey yaparken iki kere düşünmesini sağlarlar.
edit : alttaki arkadaş benim dayağı savunduğumu mu gösteriyor bu yazdıklarım? çocuklara verilmeyen değerden bahsediyoruz ben de kendi gözlemimi yazdım. siz polyanna diyarından geldiniz herhalde bu kadar şok olduğunuza göre.
ya duyuruda bile böyle insanlar var. geçen birkaç tane dayak yiyen çocuklarla ilgili duyurular vardı, millet bizde küçükken çok dayak yedik nolcak ki modunda. yok dayak cennetten çıkmış da bilmem ne.hem dayak yiyip hem bunu savunmak nasıl bir anlayıştır!