Ama yavaş yavaş insanlardan uzaklaşmaya başladım. Şu an çok soğuk, suratsız, sessiz hatta nemrut bir insan oldum. Benimle tanışmak isteyen ya da konuşmak isteyen herhangi biri varsa da yaklaşmaya çekiniyor farkındayım. Ama elimden gelen bir şey değil aksi şekilde davranmak da. Niye böyle oldu ben de anlamadım. Ben kendimi kolay sevdirirdim. Şimdi yeni girdiğim bir ortamda herkes bana uyuz oluyor galiba. Yani ben öyle hissediyorum.
Evet insan yaşlandıkça daha zor arkadaş edinir derler ama ben çok da yaşlanmadım aslında ya. Allahtan eskiden edindiğim arkadaşlarım varmış, yoksa hep böyle olsaydım yalnızlıktan ölürmüşüm. Şu an yeni bir işe girdim. Ve kimseyle doğru dürüst muhabbet etmedim. Sadece günaydın iyi akşamlar muhabbeti var insanlarla. Kimseyle arkadaş olamadım. Soğuk durduğum için kimse de benimle konuşmuyor.
Nasıl aşacağım bunu ben? Hep böyle mi kalacağım yoksa? Artık böyle nemrut bir insan mıyım yani? Uyuz oluyorum kendime.
yeni is yerindeki ortama alisinca oranin kasari olunca bence acilirsin. daha yasin cok genc ;)
tamamen mutsuz olmandan kaynaklı. yüzünü güldürecek bir sebebe ihtiyacın var. yüzün gülerse o sıcak gülümseme yüzünden tüm vücuduna ordan da diğer insanlara sirayet edecektir.
Allahtan eski arkadaslarim varmis dedin, ben yazmadigimi idrak ettim. Cunku benim eski arkadaslarim da yok. Yalnizliktan oluyorum.
Yaoay iliskiler insaniyim,
Oooyle gidiyo bence gerci daha yaslanmadim da kismet ya amaan, nemrudum ule diye takil nolacak.
Ben yaklaşık 3bucuk aydır evden çıkmadım diyebilirim. Normalde de insanlarla çok iyi iletişim kuran biri olmamama rağmen bu asosyallik beni o kadar rahatsız etti ki bugün birkaç işimi halletmeye ciktigimda doktorundan tut adliyedeki memuruna, lisedeyken gittiğim mekanların sahibine kadar herkesle muhabbet ettim. Fark, eskisine nazaran daha güler yüzlü ve daha iletişime acik olmamdı. Herkes de aynı şekilde karşılık verdi.
Bu durumun farkında olman çok güzel başta. Madem rahatsizsin, ufak da olsa bir adım at. Pozitif ol. Emin ol enerjin de çok önemli.