Ben yaşıyorum ama iyi mi meçhul, sebep belkide onu yenmeyi bilmemem.
mutsuz olmaktan sapıkça bir keyif alıyorum. bu huyumdan da nefret ediyorum. görünürde hiçbir sorun yokken kendi kendime acı çektiriyorum ve üzülüyorum. hatta şuanda da o durumlardan birini yaşıyorum mesela. eve geldiğimden beri üzücü müzikler dinliyorum, kendi kendimin moralini bozuyorum. kötümser bir adamım sanırım. belki de sadece yalnız. çözemedim henüz.
kendimden daha kötü durumda olan insanları düşünürüm,ben yine iyiyim derim.haberlerde izlemiştim.bir kadının çocuğu bitkisel hayatta,yatalak,çok yoksullar.kadıncağız temizliğe giderek çocuğuna bakmaya çalışıyor.bigün kadın kalp krizi geçiriyor,yapay kalp takmışlar,sırtında kocaman çanta.çalışamıyor bu şekilde.çok ağlamıştım o haberi izlediğimde.bir insana bu kadar sıkıntı çok fazla diye.ama hayat böyle işte.
mutsuz yaşamaya devam. bazen güzel şeyler oluyor arada, onlarla avunuyoruz.
kendi içimde çok yaşıyorum ama çevreme yansıtmamaya çalışıyorum.
Mutlu olduğum zaman endişeleniyorum. Hatta mutluluğum uzun sürer gibi olursa kasten bitiriyorum. Üstümde uzun süre çok iyi durmuyor. Mutsuzluğumla ilişkim daha karışık. O konuya girmekten vazgeçtim şimdi.
ne biliyim mutsuzken hiç yaşasam mı, bitirsem mi diye düşündüğüm olmuyor. bazen mutsuz oluyorum sonra kendi kendine geçiyor galiba, mutlu oluyorum sonra. hata verdim bunu düşünürken:D
durumun farkında olmamaya çalışıyorum.
Kendi imkanlatimla icimde özütüyorum onu
mecburen yaşıyorum ama ona alışmamaya çalışıyorum,sadece mazoşitce bunun da tadını çıkarıyorum. bir gün bitecek geçecek diyorum. çünkü biliyorum öyle olacak sadece nasıl olacağını bilmiyorum henüz. bir gün geçecek ama bu nekadar sürer bilemiyor işte insan. ben mesela çok sabırsızım hemen bitsin bu mutsuzluk halleri istiyorum. işin garip tarafı bu mutsuzluk hallerini bitirmek için planlar yapıp hiçbir adım atmıyorum:)