simdi bu arkadadim zor durumda birini gorunce eskisi kadar ici parcalanmiyor. ya da kendi derdine uzulmekten vazgecemiyor. dunya nimetlerindenn elini ayagini cekmis bir durumda. yarina dai bir hedefi istegi yok. biz bu arkadasi hayata nasil baglayalim. yoksa kopmus gitmis mi artik o.
herkes bir seylr yazabilir bence.
Yahu her insanın hayatında olan şeyler bunlar, toplanıp hayata dönüş operasyonu yapmaya gerek yok. Biraz kendi haline bırakırsanız güzelce yaşar gider bence.
o da hayatta zaten. ama "şu" hayata bağlı değil de "bu" hayata bağlı. hayata bağlamaya gerek yok ki. ha, diyorsanız ki "şu" hayata bağlamak istiyorum, o ayrı.
Aaaa benim lan bu. Şimdi ben eskiden çok merhametliydim. Lan eskiden insanlara üzlürdüm. Dilencilere para verirdim. İnsalara değer verirdim.
Sonra o gün geldi; 17 Aralık 2011 (Babamın Vefatı)
O günden sonra merhametimi kaybettim galiba. Sorumluluklarım devam ediyor tabi ki; evi geçindiriyorum. Tek çalışan ve çocukların en büyüğü benim. Allah'a Şükürler olsun, dar değilim, açıkta değilim. Fakat herşeyin değerini evi geçindirmeye balşadığımda anladım. Sonra bir baktım, insanlara bile az değer verir olmuşum.
Yazacağım lan. Uzun oldu biraz ama içimi de dökeceğim.
Umre'ye gittim, kalbim huzurla doldu. Döndüm geldim, herşey yine aynı. Merhamet kıpırtısı sıfır. Sonra biri beni çarptı az da olsa biraz param gitti o günden sonra hem bu şehri hem de insanları sevemez oldum. İnsanlara karşı buğz etmiş gibiyim sanki.
Ne olacak benim halimde bilmiyorum ama boş koymadım.
