"şükretmek" dediğimiz şey sadece tanrıya yapılan bir sessiz eylem midir? insana şükredilir mi? o zaman teşekkür ve şükran ile aynı olmuyor mu bu kutsal merasim?
bir de "hayata şükretmek" denen dillere pelesenk olmuş bir kavram var. bu durumda hayatı tanrılaştırmış mı oluyoruz? yoksa sahip olamadığımız şeyler için daha azla yetinmeyi bilmekle mi kandırıyoruz kendimizi... elimizden de gelmiyordur belki.
insana özgü kavramlar, rüyaların anlamsız psikoanalitik grameri gibiler...
(tamam lan saçmaladım.)
sahi siz şükrediyor musunuz (ki)?
şükür, nimeti asıl verene olur. zahiren bazı sebepler eliyle nimetlere -yahut onlar bize- ulaşıyor olsa da aslında o sebepleri de bir yaratan olduğu için şükür -ve teşekkür- o yaratıcının hakkıdır. nimete kavuşmamıza aracılık ettikleri için aracılara -burada insanlara- şükür değil ama teşekkür edilebiliyor ki bir mahzuru olmasa gerek.
--
kelimenin kalıbı ile ilgili şöyle de bir nükte var: herkes şükredebilir fakat teşekkür sadece içten gelerek yapılır.
--
son olarak her nimetin şükrü kendi cinsinden olur(muş).
--
yanlış anlamaya mani olmak için bir cümleyi düzelttim.
azla yetinmek, daha çok kanaatle ilgili sanki.
Hepsini sktir et at. Olayın özü şudur:
Sahip olduklarının farkında ol! Elindekinden daha fazlasının içindeki boşluğu doyurmayacağını bil!
Allah'a şükretmek, birine teşekkür etmek, hayata minnettar kalmak, götünle evrene enerji sallamak; bunlar kavrayış seviyesinin derecesine göre çeşitlilik gösteriyor.
Eskiden şükrederdim Allah'a. Uzun süre önce, dünyanın çeşitli yerlerinde tecavüz edilen, öldürülen, dövülen bebeklere daha çok vakit ayırsın diye benimle olan ilişkisini tek taraflı askıya aldım.
bu şükür olayını çok karıştırdılar. şükür, allah'a yapılır. allah dışındakilere şükredilmez. ancak teşekkür edilir ki bu ikisi ayrı kavram. ayrıca şükür, haksızlıklara boyun eğmek, ses çıkarmamak, zalime isyan etmemek değil, haksızlıklar karşısında allah'a isyan etmemektir.