aksine hiç muhtaç olmamakla birlikte sevilmekten midem bulanır oldu. sürekli ilgi görüp sevilmek bi yerden sonra bundan nefret eder hale geliyorsunuz çok seviyor diye erkek arkımdan ayrıldım....
ben zaten ruhsuzum mümkünse beni de bi iki sene kimse sevmesin
mal oldukları için. ben muhtaç değilim beni kimse sevmesin diyen kendini kandırıyordur.
(bkz: maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisi)
bana kalırsa çok ilkel bir duygu, zayıflık hatta bir dezavantaj.
tüm canlılara ait ortak bir özellik bu. sevilmek en başta egomuz olmak üzere bizi okşar. sevilince, iyi şeyler yapmış,iyi bir insan olmuş ya da takdir edilmişizdir. ya da birşey yapmamış olsak bile seviliyorsak, varlığımız bile birinin bizi sevmesine neden olmuş diye iyi hissederiz.
bu bir ihtiyaç değil bir motivasyon ama herkeste olmaz tabii.
Özümüzde yalnız olduğumuz için..