kendimden örnek vereyim, şu an bir şeyi başarabilsem öyle bir abartırım ki...
çok ihtiyacım var başarıya. işlerim uzun süredir iyi gitmiyor, kaybettiğim kesin gibi. bütün bunlarla uğraşırken kız arkadaşım da ayrıldı...ve daha nicesi.
tek bir dönüş noktam olsun şu an ciddi ciddi abartacağım.
herkes kendini dunyanın merkezinde sanınca bu sonuc kacınılmaz oluyor. ben yaptım, bana yaptılar gerisi boş.
Var. Gerçekler çok sıkıcı.
çünkü herkes kendi hayatının başrol oyuncusu.
uuu çok arofizmik oldu ama öyle olsun diye dememiştim aslında :) yani tabii ki kendimizi abartıcaz, her saniyemizi kendimizle geçiriyoruz, kendimizi önemsemek içgüdülerimizde var. bunun yanında beğenilmek ve takdir edilmek de öyle. haliyle sonuç bu oluyor, bunda anormal karşılanacak bir şey yok.
çünkü herkes kendi hayatının başrol oyuncusu +1
herkesin kendi annesinin yaptığı yemekleri çok beğenmesi gibi biraz da
paylaşmamasından iyidir. iyiyi de kötüyü de paylaşmıyorum ben mesela. şu an çatlayacak durumdayım, ama hiçbir şey yokmuş, hiçbir şey olmamış gibi kendimi avutuyorum. bir gün bir bakacaklar, ölmüşüm. ilginç olacak :)
Ergenlik deniyor buna, hayatın merkezi görüyorlar kendilerini, bilgileri ve tecrübeleri yok, sabır yok, anlayış yok, hayatta önemli yaşanmışlıkları, sorumlulukları yok, hayat okuldan ibaret, hayatın zorlukları onlar için iş bulma, sevgili bulma filan