Bana son yıllarda, küçüklü büyüklü işe yarar ne yaparsam yapayım (işte çalışmak, para kazanmak, işyerinde çocuk yetiştirmek, ikea'dan bir koltuk yapmak, puzzle yapmak, enstrüman öğrenmek, akla gelebilcek bi çok alakasız şey..) yine de sanki bu dünyaya gerçek anlamda bir iz bırakamıyormuşum, gerçek anlamda işe yaramıyormuşum gibi geliyor.
Bu yaşın ilerlemesi ile (32) mi, yoksa mesleki veya sosyal alanlardaki insanın tatminsizliği / başarı durumu ile mi, yoksa insanların daha çok şey yapması gerektiğini düşünmek gibi güzel bir güdülenme ile mi alakalıdır. Nedir?
Biliyorum herkes geleceğe çok büyük eserler bırakamaz veya bırakmak zorunda da değillerdir ama buradaki varoluş amacımızda acaba hiç mi kalıcılık, akılda kalıcılık yoktur?
Yazmaya, beste yapmaya ve kitap çıkarma gibi ileri hedeflere hep bu düşüncelerle bulaştım son aylarda.
Sizde durum ne?
ek: bu ve benzer durumları incelemiş bir sosyoloji araştırması ya da kaynak var mıdır. fazla mı hüsnükuruntudur bu, yaşa bildiğin gibi mi demek gerekir bazen?
ben eser bırakmaya çalışmıyorum öldükten sonra adımın hatırlanması bence çok büyük bir kaygı değil.
Ben öldükten sonra çokda önemli olmadığını düşünüyorum yani şimdi truvalı helen mezarda kemikleri kalmamış adını andıkta ona ne faydası var?
Edit: Bu arada yaşım 30.
@basond
aslında öldükten sonra adının hatırlanmasından ziyade, tam anlatamamış da olabilirim, şu an yaşadığım sırada benim şu anki işe yararlık ve eser çıkarmayla ilgili kaygım.
Ha şurası ayrı sen diyorsan ki bir eser yapayım herkes adımı duysun herkes eserimi dinlesin beğensin o konuda evet bende isterim, bilimsel alanda bir gelişmeye önayak olayım birşeyler bulayım insanlar faydalansın ama bunu gelecek nesiller adımı duysun diye yapmam.
Sanatçı -özellikle müzisyen- olmayı çok isterdim ama o yaratıcılık herkese nasip olmuyor maalesef.
belki absürd gelecek ama içinde bulunduğun durum kapitalizmle ilgili. Ve onun yarattığı katı sınıf/sosyal statü çizgilerine hapsolmuş olman.
Kendi ekonomik veya sosyal sınıfından olmayan birileriyle birarada olmak sana iyi gelecek bişy. Sokak çocuklaıyla ilgilen, yoksul mahalleleri ziyaret et, yaşlı, hasta olup da pek kimi kimsesi olmayan birilerine git, dert dinle, sohbet et, mümkünü varsa dertlerine derman ol. Kan bağışı yap, ilik nakli donörü olmak için başvur. Görme engellilere kitap oku, hatta bunu bilgisayarının başında getem aracılığıyla da yapabilirsin. İşaret dili öğren. Müzik aleti çalabiliyorsan sokakta çal(izin meselelerin bilmiyorum ama zor değildir tahminimce)...
Böyle şeyler.
aynenn. ben de aynı şeyi düşünüyorum, daha 23 yaşındayım ama ne bileyim bir mozart'ın, bir sakıp sabancı'nın, bir robert bosch'unki kadar iz bırakamıyor olmak çok can sıkıcı gerçekten.