ben bitse de gitsek havasında oluyorum yaşamış ölmüş kişi onun tasasını da ben mi düşüneyim üstat
Tanıyıp sevdiğim biriyse bir daha göremeyecek olmanın üzüntüsünü yaşamaktan bu tür şeyleri düşünemiyorum ama ayıp olmasın diye gittiğim, çok iyi tanımadığım cenazelerde daha soğukkanlıyım, ilk olarak yer kaplama mevzusuna takılıyorum, "krematoryum olsa memlekette ne güzel olur", "ölen insanları böyle istiflemek saçma" tarzında..
Geldi yaşadı ve sonsuza dek gitti ben de gideceğim o zaman bu kadar dert sıkıntı niye, huzuruma bakayım, güzel yaşayayım diyorum ama olmuyor tabii ki..
En zoru durum herkes dua okurken okur gibi yapmak..
Açıklayıcı oldu mu bilmiyorum ama çok derin düşünmüyorum bu konularda..
ölen kişinin sonsuza dek yok olduğuna ve hepimizin sonsuza dek yok olacağına inanırım ama cenaze sırasında aklımdan bunlar geçmiyor üzüntüden. en son anneannemin erkek kardeşini toprağa verdik, evden camiye oradan mezarlığa kadar her yerde böğüre böğüre ağladım. çok yakınım olmayan birinin cenazesi bile olsa her seferinde ağlıyorum. yani pek bir cevap olamadım sorunuza ama demek istediğim, üzüntüden bunları düşünecek hal olmuyor pek bende.
hüzünlü geçiyor.
dindar insanlara göre çok daha üzgün olunur bence. dindar insan ahirette kaybettiği kişiyle buluşacağına inanır ve bu onu bir nebze iç rahatlığı verir.
ama ateistlere göre ölen kişi tamamen, sonsuza kadar yok olmuştur. daha büyük bir acı bence.
seneler once (bkz: duskhunter)'in cenaze namazina katilmistim. fanfir'in arkadaslari arasinda pek de inancli insan yoktu sanirim. aklimdan sadece Dilek Teyze'nin ne hissettigi geciyordu.
oralar icin normal miydi bilmem ama cogunluk sortlu t-shirtlu insanlardik.
baska da cenaze namazina katilmadim zaten.
Ben olunce islami usullerle gomulecegimi dusunup hoslanmiyorum bu durumdan bi yandan da olmus olucam zaten ne farkeder ki diyorum. Yine de yakilmak daha iyi olabilirdi veya musluman mezarliklari gibi karisik degil de daha huzurlu derli toplu mezarliklar.