lahmacun
annemin elmalı pastası
diyetteyim.
Okuyucu olmak da iyi be'nin cevabina aglicam neredeyse, cok etkilendim.
Annemin yaptığı herhangi bi yemek :(
Cikolata
açsam: iskender
değilsem: milka strawberry yoghurt
Hıngal
irmik helvası
onden icli kofte ve zeytinyagli salma/dolma + koyun yogurdu isterdim. ana yemek icin soyle guzelinden bir antrikotu istedigim gibi pisirtirdim, birkac dilim de ananasla. tatli olarak da bizim alt komsunun cheesecake'inden isterdim, yanina guzel bir kahveyle. vaktim olursa olmeden once de bir cay icerdim. ha tabi bu son gune kadar bekledigimi varsayan isimser bir program. normalde olecegim gune kadarki her yemegimi ilk gunden planlayip mahkemede onun kabul edilmesini bir sekilde saglardim. daha bir suru yemek var lan.
Büyük konuşmayayım ama istemezdim. Hatta son 24 saat bir şey yemeyebilirdim, temiz gitmek için.
Belki de o son anı yemek yemekten daha değerli şeyler için kullanmaya çalışırdım. Ölmeden önce son kez düşüneceğim şeyleri düşünürdüm. Son kez ellerime iyice bakardım, gökyüzünü görebiliyorsam bulutları seyrederdim, etrafımdaki nesneleri detaylıca inceler, hatıralara gömülürdüm.
bol soslu iskender
aklına hala yemek gelebiliyosa bilemicem :)
yemek değil de tüttürmek için ot isterdim
Sarma beyti + ayran.
makarna. ama salçasını ben yapıcam ve yanında sütaş yoğurt olcak.
kokoreç. kocaman ama. hiç bitmeyecekmiş gibi gelsin gözüme.
oha.
iskender üstüne de sütlaç.
bunu kısıtlayan bir şart yoksa, idamımdan sorumlu olanladan birinin şah damarı.
fluffernutter
yemek yerine tatlı tercih ederm heralde ben.
bademli puding olur o da.
Yogurtlu semizotu.
son 2-3 gün bi şey yemezdim. idam edilmeden önce de eklerdim 'pamuğa gerek yok rahat olun' diye. çok korkuyorum o pamuktan.
arkadas herkes mi sevgi pitircigi? oyleyse bir tek ben siktiri cekerim bana son yemegimi sorana.
midye dolma, tezgah bitene kadar yerim. hem ömrüm uzamış olur. hele süphan abi den varsa amannn.
Kuru patlıcan dolması
istemezdim.
Asilarak idam edilen kisiler asilma aninda buyuk abdestlerini kaciriyorlar diye duydum.
“...Menderes tam 14.29’da sehpaya çıkıyor. Yüzü bembeyaz, gözleri dalgındır. Birşeyler mırıldanıyor. Ne dediğini kimse anlamıyor. Cellât, ipi boynuna geçiriyor ve sandalyeye bir tekme vuruyor. Menderes, boşlukta sallanacağı yerde masanın üzerine, oradan da yere yuvarlanıyor. Çünkü ipin diğer ucu, sehpaya bağlanmamıştır. Bana anlatanlar diyorlardı ki: “Birdenbire çeeek!” diye bir emir verildi. Biz de sanki daha önce birkaç defâ prova yapmışız gibi ipin meydanda bulunan ucunu tuttuk ve çektik. Âsâbımız bozuktu. Çok çekmişiz. Menderes’in kafası sehpanın üst tarafına çarptı ve kanadı. Sonra “Çok çektiniz, biraz gevşetin!” dediler. Gevşettik ve bin güçlükle ipi sehpaya bağladık. Menderes henüz ölmemişti. Can çekişiyordu. Başından, şakağına doğru ince bir kan sızıyordu. Onun için önden ve yakından resim çekmediler. O sırada, ambar binası tarafından Egesel geldi. Elleri cebindeydi. Cellâdın bacaklarından tutup salladığı cesede baktı baktı ve bir eliyle işâret ederek: “Ey bir zamanın devletlisi!.. Bu namussuz, bir defâ değil 9 defâ asılacak namussuzdu!”
Cellât, bacaklarından tuttuğu cesedi sağa-sola çeviriyor: “İşte başbakanınız.. Ruhu uçtu, kendisi sıçtı.” diyordu. Bir ara Egesel’e döndü:
“Baba, ver öbürlerinin de işini bitireyim!”
Egesel gülerek cevap verdi:
- “Al oğlum!.. Benden yana sana helâl olsun! Ama bunlar bırakmıyorlar!” “Bunlar” dediği subaylardı.”
Yavuz Bülent Bâkiler- Türkiye Gazetesi 20/9/97
valla kokuda birsey yiyemezdim zati.yusuf yusuf yusuf...
Annemin tavuklu pilavi