yaşadağı şehir küçük, imkanları kıt bir doğu anadolu şehri. dolayısıyla nerdeyse hiç sosyal aktivite yok. bu şehirde anlaştığı bir komuşusu dışında akrabası falan da olmadığından eve tıkılmış durumda ve hergün can sıkıntısından patlayacak duruma geliyor. bu ruh hali ister istemez bebeğine de yansıyor ne yazık ki.
ne yapacağını bilmeyen bu anne kişisi için can sıkıntısını azaltacak ne tavsiye edebiliriz? ben ne yapabilirim? her çeşit tavsiyeye açığım
çağdaş yaşamı destekleme derneğine gidebilir.
çok klişe olacak ama kitap. her kitap bir dünya. insanı bir yerden alıp başka bir yere bırakan bir vasıta.
Fotoğraf makinası alıp, bunu hobi edinebilir.
bebeğiyle parka, bahçelere çıksın dolaşsın biraz diğer annelerle karşılaşır hem biraz da olsa sosyal çevre olmuş olur
psikolog/ psikolojik danışman.
imkanı yoksa da uğraşı terapisi: çiçek yetiştirebilir, fotoğraf çekebilir, blog yazabilir, bebeğinin günlüğünü tutabilir...
bir kreşe girip çalışabilir belki bebekle?
yaşadığı yerde mutlaka bir dernek vardır, tegv, kimsesiz çouklar, kadın güçlendirme vs v, olmadı kendi kursun. tegv le falan irtibata geçsin. hem çevre edinir, hem de bişeyler yapmanın huzurunu hisseder.
bebek yürümeye başlarsa, canı sıkılacak zaman bulamaz. bugünlerinin kıymetini bilsin.
not. 2 ay sonra yürür takriben. tek tük konuşmaya başlar. o konuşmsa da bebeği ile konuşsun bol bol.
Ya bu can sıkıntısı da yeni moda oldu. Sanki çok büyük problemmiş gibi yansıtılıyor... Cevap: Kitap okusun.
toprakla uğraşsın bişiler eksin diksin sulasın çocuğa zarar gelebilir bnden demesi..
ahsap boyamaya gitsin
spor yapsin