hani, böyle sevdiğiniz bir arkadaşınızla oturup, muhabbet ediyorsunuz. ilk başlarda böyle muhabbet demleniyor; laf, lafı açıyor; keyifler gıcır. lakin, bi süre sonra ufak, ufak sıkılmaya başlıyosunuz. içinizden, ufaktan yaylansa da kafa dinlenesem demeye başlıyorsunuz.
e, ben bu adamı seviyodum hani? ne oldu ki şimdi?
bir de, böyle hissettiğim zamanlarda suçluluk duygusu da kaplıyor içimi: lan, bak herif senin için gelmiş o kadar, sen ne yapaıyosun gibisinden.
gerçi, arkadaş tamam, seviyorum arkadaşımı; ama bir yerden sonra da sıkılıyorum işte ne yapayım.
sizce bu tavır yanlış mı? böyle, böyle, asosyal olup, yalnız kalmaktan da korkmuyor değilim hani.
sizce, böyle sıkılganlık geldiği zaman, kendimi daha fazla muhabbet etmeye zorlasam mı?
e, ben bu adamı seviyodum hani? ne oldu ki şimdi?
bir de, böyle hissettiğim zamanlarda suçluluk duygusu da kaplıyor içimi: lan, bak herif senin için gelmiş o kadar, sen ne yapaıyosun gibisinden.
gerçi, arkadaş tamam, seviyorum arkadaşımı; ama bir yerden sonra da sıkılıyorum işte ne yapayım.
sizce bu tavır yanlış mı? böyle, böyle, asosyal olup, yalnız kalmaktan da korkmuyor değilim hani.
sizce, böyle sıkılganlık geldiği zaman, kendimi daha fazla muhabbet etmeye zorlasam mı?
E arkadasınız gelince illa sabahlara kadar muhabbet edeceksiniz diye bir sey yok ki,insanlık halı elbette belirli bir süre sonra sikilabilirsiniz,bence anormallik yok.
fraise
samimiyete bağlı. samimi adama "ya sıkıldım amk. bir şey yapacaksak yapalım-bir şey konuşacaksak konuşalım yoksa eve gidicem" filan diyebilirsin. sorun olmaz.
periphery
1