öncelikle ben pek normal biri değilim yani ben diyeyim aşırı alıngan siz diyin utangaç bir başkası desin aptal yani sonuç olarak anormal bir insanım.. bunu çevreden gelen tepkilere dayanarak da söylemiyorum (belki bu tepkiler olmasa farkında olmazdım ama) kendi kendimle yüzleştiğimde de her seferinde sert bir şekilde eleştirmekten kendimi alamıyorum ve öylesine sorunlu hissediyorum ki.. 18 yaşında erkeğim ve hep iyi bir insan olduğumu söylerler ama bunun tek nedeni bana dokunmayan yılan bin yaşasın felsefesi. yani bana gelecek tepkilerden, kaybedeceklerimden korkmasam pisliğin teki olurdum diye düşünüyorum. zaten şu durumumda bile bana dost, arkadaş, sevgili veya ne bileyim kardeş gözüyle bile bakıldığında yeterince çekilmez biriyim. çünkü bunlar için gerekli iyi muhabbet, güzellik, empati, sıcakkanlılık gibi kavramlara fazlasıyla uzağım. bunlar olmasa da olur sen insan olduğun için sevilmeyi hakediyorsun diyeceklerin de samimiyetine inanmadığımı şimdiden söyleyeyim. kan bağın olan birine veya zamanında iyi bir geçmişim olan birine karşı böyle bir sorumluluk duyulabilir ama birinin sırf insan bu duyguları var mantığıyla sevilmesine ben karşıyım ve kendim sevmem de.
şimdi kendi düşüncelerimi yazacak olursam bana bunları yazdıran sorunun temelinde özgüven eksikliğinin yattığını düşünüyorum yani kendime en ufak bir güvenim olsa belki de bunları yazmaz şu anda sevgilimle konuşuyor olurdum. belki... :D
yani;
aptalım > çünkü > kendime güvenim yok > dolayısıyla > başkalarından sürekli onay bekliyor veya onları kullanarak kendimi tatmin etmeye çalışıyorum > haliyle rahat olamıyorum > bu da kendim gibi olamamama aptal biri gibi görünmeme yol açıyor
bu mantık fiziksel durumum dışında her konuda işe yarıyor ama o konuda yapabileceğim bir şey yok ne yazık ki :D gerçi hiçbir şey umrumda değil dediğim zamanlar ona da çok kafayı takmaz oluyorum.
şimdi bu cümlelerimden de anlaşılacağı üzere kendime karşı güvenimi tamamen kaybetmiş değilim yani özgüven eksikliği yaşamasam, veya kendi içimde gördüğüm cevherin farkındalığını gerçek hayatta kullanabilsem veya bazı günler gelen iki üç dakikalık hiçbir şeyi umursamamazlık duygusunu tüm hayatıma yayabilsem şu an isteyip de utancımdan, çekingenliğimden, tecrübesizliğimden vs. gerçekleştiremediklerimi gerçekleştirebileceğimi düşünüyorum.
ilginç bir yöntemden kastettiğim ise şuydu: - aslında bunu tamamen bilinçsiz bir şekilde denemiş ve sandığımdan daha iyi bir sonuç almıştım. şöyle ki bundan yaklaşık iki ay kadar önce internetten bir kızla tanıştım. hayatımda bu kadar kısa sürede böylesine samimi olabildiğim başka bir kız yoktu herhalde. belki de internetten olduğu için, bilemiycem.. (: neyse bir hafta kadar konuştuk sonra çıkmaya başladık ama çok geçmeden ayrıldık. bu bana sandığımdan daha fazla acı verdi sanırım ki unutmak için yeni birini bulmaya çalışıyorum fakat reelde girişken olamıyorum, internette de güven kazanamıyorum. bu girişkenliğimi kazanmak adına bir ilaca başlayıp, daha sonra sevgili bulup ilacı bırakırsam, o ilacı bıraktıktan sonraki yan etkilerini onunla geçirdiğim zamanlarda yaşayacağım mutluluk bastırabilir diye düşünüyorum. belki komik belki zekice ama bu iki ay önceki sevgilimde işe yaramıştı :D siz ne düşünüyorsunuz? şimdilik aklıma gelen tek çözüm yöntemi bu. farklı fikirleri olanlar yazarsa daha çok sevinirim. şunu da belirteyim başlığın açılış amacı aslında 'nasıl sevgili yapabilirim' düşüncesiydi. zira şu an sevgisizlik dışında bir şeyi kafama takmıyorum ve bunu bulursam her şey düzelecek ve daha mutlu olacağım gibi sanki. ama daha önce de dediğim gibi atıyorum okuldan bir kıza teklif edip aşağılayıcı bir şekilde red cevabı alırsam bir daha kimseye teklif etmeye yüzüm ve güvenim olmaz sanırım bundan çok korkuyorum. ama bazı anlar geliyor ki 'aman bu olmazsa başkası olur ne kaybedersin ki' diye düşünüyorum, işte ben hep o anlarda yaşamak istiyorum aslında. neyse çok uzattım. benim bu durumumla ilgili her yoruma açığım görüşlerinizi esirgemezseniz çok memnun olurum...
ve son olarak lütfen sizden tek ricam bunları bir teselli veya ilgi çekme, kendimi acındırma gibi amaçlarla yaptığımı düşünmeyin. gerçekten orjinal bir fikir ve somut çözümler aramak için açtım konuyu. ne olacak benim halim yorumlayın abilerim ablalarım.... :/
şimdi kendi düşüncelerimi yazacak olursam bana bunları yazdıran sorunun temelinde özgüven eksikliğinin yattığını düşünüyorum yani kendime en ufak bir güvenim olsa belki de bunları yazmaz şu anda sevgilimle konuşuyor olurdum. belki... :D
yani;
aptalım > çünkü > kendime güvenim yok > dolayısıyla > başkalarından sürekli onay bekliyor veya onları kullanarak kendimi tatmin etmeye çalışıyorum > haliyle rahat olamıyorum > bu da kendim gibi olamamama aptal biri gibi görünmeme yol açıyor
bu mantık fiziksel durumum dışında her konuda işe yarıyor ama o konuda yapabileceğim bir şey yok ne yazık ki :D gerçi hiçbir şey umrumda değil dediğim zamanlar ona da çok kafayı takmaz oluyorum.
şimdi bu cümlelerimden de anlaşılacağı üzere kendime karşı güvenimi tamamen kaybetmiş değilim yani özgüven eksikliği yaşamasam, veya kendi içimde gördüğüm cevherin farkındalığını gerçek hayatta kullanabilsem veya bazı günler gelen iki üç dakikalık hiçbir şeyi umursamamazlık duygusunu tüm hayatıma yayabilsem şu an isteyip de utancımdan, çekingenliğimden, tecrübesizliğimden vs. gerçekleştiremediklerimi gerçekleştirebileceğimi düşünüyorum.
ilginç bir yöntemden kastettiğim ise şuydu: - aslında bunu tamamen bilinçsiz bir şekilde denemiş ve sandığımdan daha iyi bir sonuç almıştım. şöyle ki bundan yaklaşık iki ay kadar önce internetten bir kızla tanıştım. hayatımda bu kadar kısa sürede böylesine samimi olabildiğim başka bir kız yoktu herhalde. belki de internetten olduğu için, bilemiycem.. (: neyse bir hafta kadar konuştuk sonra çıkmaya başladık ama çok geçmeden ayrıldık. bu bana sandığımdan daha fazla acı verdi sanırım ki unutmak için yeni birini bulmaya çalışıyorum fakat reelde girişken olamıyorum, internette de güven kazanamıyorum. bu girişkenliğimi kazanmak adına bir ilaca başlayıp, daha sonra sevgili bulup ilacı bırakırsam, o ilacı bıraktıktan sonraki yan etkilerini onunla geçirdiğim zamanlarda yaşayacağım mutluluk bastırabilir diye düşünüyorum. belki komik belki zekice ama bu iki ay önceki sevgilimde işe yaramıştı :D siz ne düşünüyorsunuz? şimdilik aklıma gelen tek çözüm yöntemi bu. farklı fikirleri olanlar yazarsa daha çok sevinirim. şunu da belirteyim başlığın açılış amacı aslında 'nasıl sevgili yapabilirim' düşüncesiydi. zira şu an sevgisizlik dışında bir şeyi kafama takmıyorum ve bunu bulursam her şey düzelecek ve daha mutlu olacağım gibi sanki. ama daha önce de dediğim gibi atıyorum okuldan bir kıza teklif edip aşağılayıcı bir şekilde red cevabı alırsam bir daha kimseye teklif etmeye yüzüm ve güvenim olmaz sanırım bundan çok korkuyorum. ama bazı anlar geliyor ki 'aman bu olmazsa başkası olur ne kaybedersin ki' diye düşünüyorum, işte ben hep o anlarda yaşamak istiyorum aslında. neyse çok uzattım. benim bu durumumla ilgili her yoruma açığım görüşlerinizi esirgemezseniz çok memnun olurum...
ve son olarak lütfen sizden tek ricam bunları bir teselli veya ilgi çekme, kendimi acındırma gibi amaçlarla yaptığımı düşünmeyin. gerçekten orjinal bir fikir ve somut çözümler aramak için açtım konuyu. ne olacak benim halim yorumlayın abilerim ablalarım.... :/
panpa alinganim alinganim diye diye kitap yazmissin
102030
az okudum,özgüven dediğine göre kendine güvenmen için naçizane fikrim spora yazılman ama protein cart curtu almadan sağlıklı sağlıklı yap sporunu bir de çok oku,her şey hakkında az biraz fikir sahibi olmaya bak,ama bana kalırsa yaşını yaşa,iç gez toz,ders çalış.
ceoz
1