şimdi her insanın aklında sevdiklerini kaybetme korkusu ve ulaşamayınca normal miktarda endişe olur ya uzun süre. tam 1 sene önce iki ani ölüm yaşadım, biri dayımdı. sonrasında birtakım sebeplerden tam olarak vicdan denebilir mi bilmiyorum ama sıkıntı yaşadım, aklımdan atamadım.
daha da kötüsü ilk defa bu kadar yakınımı kaybettim hem de evimizin kapısında. evde de kimse olmayınca ambulansta da ben gitmek zorunda kaldım ve öldüğünü bile bile. anneme falan haberi ben vermek zorunda kaldım vesaire vesaire... daha da kötüsü yığılıp kaldı diye haber vermek için gelenler kapıyı çaldığında 'gelen dayım değildir inşallah, annemler gelmeden gelmese bari' falan diye boktan bir düşünceye girmiştim içimden. çok da yakın bir ilişkimiz yoktu tamamen hayvanlığımdan ama oldu işte bir kere...
ölümden sonra birkaç hafta mal gibi gezdim; ağzımda 7-8 aft çıktı, bademciklerim iltihaplandı, parmağımda bikaç tane uçuk çıktı, diş etlerim kanlandı. her boku içime atan bir tipim maalesef ve kendimi sıkmam sonucu vücuduma bunlar oldu. geçti gitti zamanla ama ben aramızdaki ilişkiyi neden daha sıcak tutmadığımı düşünüp, fotoğraflarına da bakıp gizli gizli zırladım birkaç ay. Annemi daha da üzmiyim diye çok sesimi çıkarmadım.
şimdi ağlamak yerine tebessümle anma noktasındayım dayımı ama bu olaydan sonra içimde hep ani bir şey olacakmış hissi var. mesela hiç aramayan biri arasa veya normalde olmayan bir şekilde hep telefonunu açan annem/babam açmasa hemen boktan felaketler dizisi oluşuyor kafamda. sevgilim bana haber vermeden mesaiye başladı, ben haber vermeyince başına bir şey geldi sanıp 30 kere aradım geçenlerde, ki normalde yapacağım bir iş değil. Tam bir evham hali... Daha da psikopatçası bir insanın bir anda yere yığılması ihtimalini hep düşünüyorum, mesela ders dinlerken hocaya uzun uzun bakarsam ve sağlıksız bir tipse hemen o halde düşünüyorum. Hani bunu abartı bir şekilde herkese yapmıyorum tabii ama mal bir haldeyim. Bir yerim ağrısa en boktan ihtimallere yoruyorum ağrımı. Psikoloğa gitme durumu benim için çok olağandışı veya utanılası bir şey değil ama doktora gitmeyi genel olarak sevmediğimden psikoloğa da gidesim yok. Ama bu ani bir şey olacakmış hissi yüzünden araba kullanırken bile çok tedirgin oluyorum. Aşmam lazım yani. Psikoloğa gitmeden olmaz mı bu işler acaba napsam da kendi kendimi rahatlatsam ve bu içinde olduğum boktan ruh hali neye delalet? Literatürde bir karşılığı var mı?
anksiyete ve ilersinde panik atak gözüküyor sana. ben de benzerlerini yaşadım; hayata bakış açını, uyku düzenini, hatta yediklerini bile değiştirmen gerekebilir.
travma sonrası stres bozukluğu semptomları var. mutlaka bikaç seans düzgün bi psikolog görmeni öneririm. ilaçla veya kendin atlatman şuan zor açıkçası.
kendi kendinize halletmeye çalışmayın. kafada halledemediğimiz problemler, ruhsal çöküntülerimiz, endişeler ve ani travmalar sonrası oluşan duygudurumlar (özellikle de her şeyi içine atan insanlara) bize bedensel rahatsızlıklar olarak geri dönüyor.
panik atak, mide rahatsızlıkları, mide kanaması vs. bunlar olası hediyeleri oluyor ruhsal durumumuzun maalesef.
yardım alın. içinize atma alışkanlığınızı kırmaya çalışın. anlatmak iyi gelir.
bir de şunu ekleyeyim, birini kaybettikten sonra oluşan kendini suçlama durumu gayet normal bir şey. bu bir süreç. yakın zamanda annemi kaybettim, önce ölümü algılayamıyorsunuz, sonra kendinizi suçlayacak şeyler buluyorsunuz. ve en son da kabullenip sakinleşiyorsunuz.
esas hiçbir şey hissetmeseniz telaşlanmanız gerekirdi. atlatacaksınız. sevgiler.