ama dönem dönem çok tuhaf bir duygu buhranına giriyorum.
birinde bir şeye ilişkin bir büyük bir heyecan görünce direk gözlerimden yaşlar akmaya başlıyor. nedenini kendi kendime epeyce bir süre bulamadım. sonra acaba ya bu kadar heyecan boşa giderse gibi bi düşüncem olabileceğini düşündüm.
bu heyecan o kadar basit ki.
mesela geçen bir arkadaşım şu yeteneksiz sizniz deki bahayı izletti. o çocuğun heyecanı bateri çalarken kan ter içinde kalması, saçını düzetirken bir yandan çalmaya devam etmesi adeta benim için hayata dair iç burkan detaylar. nesinden etkileniyorum bu kadar bilmiyorum.
sonra babam doktor tavsiyesiyle diyete başladı onun o heyecanı, ne bileyim sabahtan yiceklerini hazırlaması bununla uğraşması gerçekten önem vermesi -abi şuan yazarken bile kontrolsüz bi şekilde gözlerimden yaş akıyor.- işte beni böyle bir tuhaf yapıyor.
hiç bir ağlamaya benzemiyor. çünkü içimdeki duyguya tam olarak bir şey diyemiyorum. ama gözlerimden çok sıcak ve çok miktarda yaş akmaya başlıyor.
normalde ağlayan biri değilim. ağlamaktan nefret ederim.
örnekleri daha çoğaltabilirim. bazen bunları sadece düşünmem bile salya sümük olmam için yetiyor. durup dururken bir anda gözlerim sulanıyor böyle şeylerden dolayı.
böyle olanlar var mı? manyak mıyım ben?
yakın bir şey dönem dönem bende de olur, mesela bi çocuğun çok güzel piyano çaldığını göreyim gözlerim doluyor direkt. örnekleri o kadar çok ki birinn bir şeye mutlu olduğunu göreyim, sevdiğim bi şarkıyı birinin çok güzel söylediğini duyayım falan... küçükken ben de odam kireç tutmuyor türküsüne daha 3-4 yaşındayken ağlıyordum düşün o kafayı. büyüdükçe geçiyor diyordum ama bence geçmiyor, büyüdükçe sadece kendine öyle olmaman gerektiğini öğretiyorsun sanırım ama aslında hala duygusalsın.
Dipte derin bir depresyon var gibi sanki. Yani birkaç seans psikologa gltsen sanki böğüre böğüre dertlerini anlatacaksın gibi. Uzman yardımını düşün...
duygularınızı bastırdığınız için patlak veriyor bir noktada. telaşlanacak bir şey yok, kimin ne dediğini siklemeden rahat rahat duygularınızı gösterin.
aynısı bende de var. yazdıklarını okurken salya sümük oldum misal. kendimdeki bu durumu senin kadar güzel tanımlayamamıştım hiç: "hiç bir ağlamaya benzemiyor. çünkü içimdeki duyguya tam olarak bir şey diyemiyorum. ama gözlerimden çok sıcak ve çok miktarda yaş akmaya başlıyor." bazen böyle otobüste giderken gözlerinde samimiyet gördüğüm yaşlı insanları veya çocukları görünce tutamıyorum kendimi. yalnız hiç de farklı bişey yapmıyolar bu insanlar; mesela kaldırım kenarında bekliyor, ama o görüntü bile bana dokunuyor. veya aynen dediğin gibi insanların bişeye heyecanla emek verdiklerini görmek/hatırlamak da.. gerçi kendimdeki durumu hiç tuhaf karşılamadım, benim de yapım böyle diye düşünüyordum hep. manyaklık değil (haayııırr ben deli değilim!!), insanlar çeşit çeşit :)