Kendimi çok mutsuz hissediyorum. Arkadaşlıklarım ilk tanıştığımdan itibaren 6 ay boyunca iyi gidiyor. 6 ay sonra sanki gerçek yüzümü görüyorlar ve bana ikinci sınıf insan muamelesi yapıyorlar. Arkadaş grubumda sözüm geçmiyor bir süre sonra. Zaten kolay arkadaşlıklar kuramıyorum. Kurduklarım da başarısız oluyor. Benden bir çıkar sağlayamadıkların da bende soğuyorlar gibi geliyor. Bazı arkadaşlarım arada bir arıyorlar haftasonu görüşelim diyorum tamam diyorlar ama haftasonu ses soluk çıkmıyor. Aradığımda açmadıkları oluyor. Başkaları gibi yalaka olamıyorum. Cool da olamıyorum. O kadar yanlızım ki tek başıma boş sokaklarda gezdiğim oluyor. Sanırım kimse bana değer vermiyor. Sorun ne anlamadım. Belki de boş biriyim. Ne kitap okurum ne felsefik düşünürüm. Öyle şiirli güzel sözler söylemem çok yapmacık bulurum. O yüzden sevgilim olmadı hiç. Bir kaç enstrman çalma istedim olmadı beceremedim. Elim yakışmaz bir şeye. Ben sanırım hayata figüran olarak geldim.

Ben nerede hata yapıyorum ?


 

Senin kendine güven eksikligin oldugu icin öyle zannediyorsun, herkesin seveni vardır sevilen özellikleri vardır, bunu sen göremiyor olabilirsin. Kendini bu kadar önemsiz görme hayatı da hafife almaya çalış, arkadaş kendi kafana göre bulamamış olabilirsin şimdiye kadar. Mutlaka bulursun, kasma senin tabirinle cool ol.

nar eksisi

Arkadaş çevresi elzem değil, sende olmaması -biliyorum güç- seni eksik hissettirmemesi için uğraşabilirsin. burada hislerini dile getirebiliyor olman bile güzel bir özellik. enstrüman, şiir, felsefe gibi konulara değinmişsin, bunlar da şart değil. ancak tabii müziğe yönelebilirsin, yeni şarkılar keşfedebilirsin, yeni film /diziler izleyebilir, oyun oynayabilirsin. bunlar için ''normal'' arkadaşlara ihtiyacın yok. olduğunda olur. eğer şu an yaşın da genç ise olmaması daha iyi.

nart nesken jake

cool olmayı sktr et bence. birikimli ol. eğlenceli ol. menfaatçi olma. şiirli güzel sözlerden kaçın zaten. bunları yaparsan en azından benim için ideal arkadaş olursun. ama kitap okuman lazım bak. merakın yoksa zorlama tabii ama illa bi merakın vardır, onu keşfedene kadar arama zahmetine katlan en azından. eğer insanların pek bilmediği bir kaynaktan beslenmezsen onlardan biri olursun, bir caziben kalmayabilir. kitap o konuda işe yarar. garantili tescilli işe yarar.

kargn

paraniz varsa, dinamik psikoterapi seanslari oneririm.

paraniz yoksa, bi yerden, okumaya baslamanizi oneririm. gidin buyuk bi kitapciya ve bir-iki saat goz atin etrafa. hatta, cok paraniz yoksa, eski kitap satanlara gidin. o da yoksa, kutuphanelere gidin. o da yoksa, internetten okuyun. ama okuyun.

biraz demlenmeniz ve dinlenmeniz gerekiyor. yalaka ve cool olmaniz gerekmiyor. "siz" olun, sahici olun, samimi olun yeter.

bu degersizlik hissinizin temelinde yatan olaylari bulup cikarmak gerek. size ikinci sinif insan muamelesi yapan insanlar, acaba sizden bir menfaatleri olmadigini mi anliyorlar? acaba onlar, sizin arkadasliginiza degecek kisiler mi?

hayata figuran olarak gelmek de ne demek? dunyanin kendisi figuran bile degil. toz zerresi bile degil. kendini evrenin merkezi sanan kisilerse, bunun farkinda bile degil.

sevgilinizin olmamasi, iyi belki de. sevgili demek, ayni zamanda kalbteki jilet yaralari demek.

bonus: www.eksiduyuru.com

compadrito

Olmayı beceremiyorum. Bir güler yüz görünce taviz vermeye başlıyorum. Kolay lokma oluyorum. Bütün arkadaşlarımı silsem ama yeni arkadaş edinmekte çok zayıfım

top_secret

eklemeli edit: vay arkadaş, yazdıklarımızı, tek tek, ağır ağır okuyup tikliyorsun anladığım kadarıyla. başlığını bir dakika arayla her yenilememde bir alttaki cevap tikleniyor, sen ne güzel bir insanmışsın. seni sevmeyen ölsün be.

kargn

nerde hata yapıyorsun: kendine güvenmiyorsun. önce kendin eğlen, kendine güven, kendi zevk aldığın şeyleri yap, diğerlerinin ne düşündüğünü de siktir et, sonra onlar zaten gelir seni bulur.

there is a light that never goes out
1

mobil görünümden çık