çift montla sıçıyorum.
uyuyakalana kadar dizi izliyorum.
sırf office'e bu yüzden başladım. 7 sezon bitirdim.
boş bir deniz kenarında yürüyorum (her an ağlama ihtimalime karşı)
duşa giriyorum en az 45 dakika çıkmıyorum.
ışığı kapatıyorum, perdeleri de. paco de lucia açıyorum.
yorganı kafama kadar çekip ağlıyorum.
sonra uyuyakalıyorum. ertesi gün uyanıyorum.
sıralama böyle.
film izliyorum. eğlenceli müzikler dinliyorum. biliyorum yaratıcı değil ama sakinleştirdiği de bi gerçek.
kitap okurum, kendi hayatımdan uzaklaşır başkalarını düşünürüm böylece.
hiçbir şey.
moralimi bozan bir şey varsa sahile giderim ve saatlerce dolaşırım. mümkünse bu kireçburnu olur ve leyla ile mecnun setine denk gelirsem üzüntümden eser kalmaz. ya da yatar uyurum. duruma göre yatakta ya da tuvalette ağlanabilir. açar, leyla ile mecnun,üsküdara giderken,işler güçler vs. izleyebilirim ya da inci sözlük flashlarını, bilhassa barzo swf türü küfürlü olanları açar izlerim.
tabii tüm bunlar üzüntünün kaynağının ne olduğuna bağlı.
Ölüm haricinde ki herseye bi bahane uyduruyorum. Ne bilim aklıma suan sevgili ornegi vermek geldi cok istiyorsun birini kabul etmedi filan sonra diyorum ki aman zaten güzel degildi :) zaten çok istemiyordum filan. Böyle bahaneler üzgunlugumu abartmamı engelliyor benim.
abur cubura düşüyorum.
barzo.swf'yi açıp karaoke yapıyorum.
ağlayarak dizi izliyorum. bir yandan da çikolata jelibon falan yiyorum.
uyumak
3 in 1 jacketlarla olmadı 900 fill kaz tüyü montla sıçıyorum.O da mı yetmedi outdoor çadırı kuruyorum üstüme.
Sigara yakıyorum arka arkaya.
cartoon network'ü açarım.
üstüme battaniye sarıp öle sıçıyorum.
yazıyorum, ne varsa, beni üzen her şeyi, çıkış yolu gibi görünebilecek şeyleri, hissettiklerimi, düşündüklerimi.
ben yemek yiyorum, abur cubur yiyorum, hayvan gibi tıkınıyorum. çok kötü bir alışkanlık. çok kilo alıyorum sonra.