yalnız yaşamanın güzelliği, istediğin zaman istediğin gibi ağlıyorsun.
3 hafta önce falan. olmayacak bi şeyi kafama takmıştım, zaten sıkıntıdan ölecektim, evde de kimse yoktu.. koyverdim gitti.
19 yüzyıldan kalma hüzünlü bir caminin son cemaat kısmında.
dedem vefat etmişti. gözümden bi kaç damla yaş süzülmüştü. höyküre höyküre en son liseye giderken ağlamıştım.
Geçen hafta cuma günü, sevgilimin doğum gününde ona sarılırken ve ona karşı olan duygularımdan bahsederken ağlamıştım. Hüngür hüngür değildi; "Gözlerim doluyor aşkının şiddetinden." ağlamasıydı.
www.youtube.com 
ağlamam sanırım 3-4 yıl kadar önceydi en son. sebebini hatırlamıyorum bile, içtiydim yine...
baya olmuş ağlamayalı, farkında değildim. ha tabi o 3-4 yıldan önce de sürekli ağlak birisi değildim, yine uzun süreler ağlamazdım. içmesem o zaman da sanmıyorum ağlayacağımı. bundan sonra da pek ağlamam gibi geliyor.
artık ağlayacak kadar üzüleceğim, değer verdiğim birşey kalmadı çünkü.(belki harici harddisklerim bozulursa olabilir ama, 5TB civarı arşiv var... buna dayanmak zor, çok zor.)
bugün. gizlemeye çalıştım çünkü annemle babam vardı yanımda. pek başarılı olamadım gerçi.
geçenlerde yeşimçam filmi izlerken :)
selma güneri tarık akanla filmin sonunda el ele tutuşma anı
filmi 20den fazla izlemişimdir belki
birde şu filmin sahnesi: www.youtube.com (crash)
şansımın bokluguna aglamıştım geçenlerde kafamı yastıga göme göme.ondan önce kendimi işime vermiştim farketmemiş gibi yaşıyodum sonradan kafa dank etti amk