bazen de sanki karsimda biri varmis gibi oturup bir seyler anlatiyorum, yeri geldiginde dinleyen insan yerine sorular soruyorum. aslinda yaptigim sey cogunlukla kafamin icinden gecen dusunceleri sesli soylemek. ama yalnizlik bunaltinca cok iyi geliyor :) yapiyor musunuz siz hic boyle seyler?
evet, her zaman. yurtta kalırken de yapardım, ev arkadaşımla kalırken de.. şimdi yalnız yaşıyorum şimdi daha çok yapıyorum ben de ama..
sanki karşında biri varmış gibi oturup bir şeyler anlatma olayını ben yapıyorum gayet. benimki daha çok, birine anlatmak istediğim şeyi prova etmek gibi oluyor. zamanı ve yeri gelince de gerçekten aynı şeyleri birilerine anlatıyorum.
İki gündür konuşmuyorum, kavgalıyım. Yarına barışırım ama.
bazen beni de cok kizdiriyor ama iste atsan atilmaz satsan satilmaz, affediyorum el mahkum...
iyi bari yalnız değilmişim. :)
ben de yapıyorum, hep yapıyordum ama sanırım tek yaşamaya başlayınca iyice arttı.
dizi izlerken, yemek yaparken, evi toplarken falan bi bakmışım baya muhabbet dönmüş.
çok yapıyorum. film izlerken, yemek yaparken, fotorağlara bakarken vs. yorum yaparım sürekli, konuşurum. özellikle bişe düşünürken sesli düşünürüm mesela, soru sorarım cevaplarım falan. oluyor öyle.
edit: april12th'le aynı sıralamayı yapmışız:)
beni artık bu halde kabul etmiş durumdalar. içerinden, bazen, annemin, yanındaki kişiye, "o öyle konuşur kendi kendine" dediğini duymak garip oluyor ama yine de.
oha harbi mi? bayaa yalnız yaşadım, yalnızlıktan depresyona girdiğim dönemler oldu ama sesli dile getirmedim hiç. sadece ayna karşısında konuşmuşluğum var, o da sunum tekniği geliştirmek, daha ilgi çekici tavırlar falan filan içindi.
bazen harika muhabbet dönüyor, kimse şahit olamadığı için biraz üzülüyorum.
oha komple deliler basmış. ben hiç yapmam ama öyle güzel anlatmışsınız ki şu andan itibaren ben de yapıcam lan :)