Ekşi Duyuru

efenim ben yılların yalnızı bi insanım. baskasına cok iyi tavsiye veriyorum ama basıma gelince napacagımı bilemedim. bu yasa kadar-25- platonik takıldım, olacak gibi olanlardan da bi bicimde kaçtım. su sıralar duygusal anlamda yalnızlıgın boslugunu baya hissediyorum. aslında bizim işyerinden bi cocuktan biraz hoslanıyorum gibi ama olmuyor, bi etkileşim var ama bu arkadasın kafası karısık oldugu icin actıgım paslara hiç golle yanıt veremiyor yazdan beri.bu sahsı aklımızda tutalım. gecenlerde sirketin bi yemegi vardı, orda baska bir cocukla muhabbet ettik biraz, birebir degil aslında bi grup halindeydik, öncesinde sadece selamlasma seviyesinde bir tanısıklıgımız vardı. neyse, cocuk o gunden sonra sosyal mecralardan bulup eklemiş 2-3 mesajlasmadan sonra telefonumu istemiş. aslında iyi biri gibi ama bu kadar erken davranması garibime gitti biraz. o kadar uzagım ki bu işlere, aklımda diger cocuk varken-aşk denemez ama bi hoslasma- bu elemana numaramı vermem yanlıs olur mu, ikincisi bu kadar az tanıdıgım bi insana numaramı vermem yanlıs olur mu diye dusunceler icindeyim. yoksa ben mi abartıyorum, gidip tanısıp ne ayakmıs bakmak daha mı mantıklı olur; yoksa diger cocuga bu durumu cıtlatıp bi umut onun da bi harekete gecmesini saglamak mı daha makul?
ya da her ikisine de aşk duymadıgım icin ikisini de sallamak mı? belki de ben saglıklı dusunemiyorum, yıllar yılı beynim planotige adapte oldugu icin normal ilişkiler nasıl yurur bilmiyorum.