Benim oglum demez. :)
etek giydirip gülerim.
geneleve götürürdüm, çoğu kez işe yarar sorun eğer özgüvenden vs. kaynaklanıyorsa, bende yaramadı o ayrı.
bana bunu söyleyebilecek kadar rahat yetiştirdiğim için kendime kızarım herhalde.
saygıyla karşılarım.
kendim de geyim. gay bara gidip milli yaparım heralde.
gay olmasaydım ve şimdiki gibi düzgün, yani açıkfikirli biri olsaydım, gerici bi gerizekalı olmasaydım tabi ki destek olur, karşılaşacağı zorluklara karşı yardımcı olacağımı söylerdim. başka napılabilir ki?
oturur ağlarım.
birlikte gay bara giderdik.
Seçiminin nedenini sorarım yargılamadan. En nihayetinde söyledikleriyle tartarım biraz da ne kadar ciddi olduğunu öğrenmek için. Bir de duyarlı bi anne baba olabilmişsek anlarız önceden, geriye de saygı duymak kalır zaten.
Hiçbir şey yapmazdım.
Ne yapmam gerekirdi?
Heteroseksüel olanlar söylüyor mu "Anne, baba ben heteroseksüelim!" diye?
Heteroseksüel-homoseksüel-biseksüel olarak değil de normal/anormal olarak bakan kişilerin bir tepkisi oluyor herhalde.
kari dolu bi eve kapatirim birkac gun. karilara da tembihlerim o sikmezse siz bunu sikin diye. ise yarar bence.
once konusurum olmadı tedavı ettırıım. ıllakı olmaya devam edecekse tercihine saygı gosterırım. araya bıraz mesafe koyarım. ama kesınlıkle ılıskıyı kesmem.
konuyla biraz alakasız ama bugün kulağım delik olmadığı halde kız kardeşim sırf espri olsun diye gayet gülerek falan, anneme "abim kulağını deldirmiş anneeaae" dedi. annem bi hışımla kalktı ve kulağımı kontrol etmeye çalıştı.sonrada "sana hakkımı helal etmem öyle birşey yaparsan" dedi. tahmin edemiyorum ben öyle birşey söylesem ne olur.
cocugum gay olduğunu söylerse sikerim. sonra da sorarım "lan ibne nooldu? nasılmış, hangimiz daha modernmişiz?" derim.
doğal görülen heteroseksüel ilişkilerin bile suyu çıkmışken, insanların birbirlerine türlü türlü oyunlarla içtenlikten uzak ilişkiler yaşadıkları bir zamanda çocuğum gay olduğunu söylese çok kötü hissetmezdim. Zaten birileri kalbini kıracak ya da o birilerinin kalbini kıracak ne fark eder heteroseksüel ya da homoseksüel oluşu. Sadece farklılıklara zerre kadar anlayışı olmayan atgözlüklü bir toplumda doğmuş olduğu için şanssız olduğunu düşünüp üzülürdüm. Yurtdışında yaşabilmesi için uygun koşullar sağlamaya çalışırdım. Toplumun üzerinde yaratacağı baskının etkilerinin azalması ve kendini değersiz hissetmemesi için elimden geleni yapardım.
"Neden bunu tercih ettiğini sorarım" diyen de var, "bunu söyleyebilecek kadar rahat yetiştirdiğim kendime kızarım" diyen de. Size inanamıyorum. Sadece birkaç saniyeliğine onun gözünden anlatmaya çalışayım size durumu. Zamanınız varsa okuyun. Erkekten bahsettiğiniz için erkek çocuğu örneğini vereceğim, kadın olduğum hâlde.
Baba olacağınızı öğreniniz, "sağlıklı olsun da cinsiyeti önemli değil" diyorsunuz ama içten içe "ulan şöyle aslan gibi bir oğlan doğsa ne güzel" diyorsunuz. Bunun için size kızmıyorum, böyle yetiştirildik çünkü.
Doğuma birkaç ay kala odası hazırlanmış, odanın her yeri mavi çünkü çocuk erkek olacak. Erkek bebeğin rengi mavidir. Başka renk düşünülebilir mi hiç?
Eşiniz doğum yaptı, akrabalar konu komşu geliyor hayırlamaya. Sizde bir böbürlenme ki sormayın: "Erkek adamın erkek evladı olur!" Ultrasondan pipisini görüp resmini çekmenizi saymıyorum bile. Aynı şekilde gelenlere gösteriliyor canlı canlı, sünnetini sorsak zaten "erkek oluyor" ya hani, bayram havasında geçiyor.
Fark ettiyseniz duruma hiç çocuğun gözünden bakmadık. Söyleyeyim onun ne düşüdüğünü. Siz "ulan büyüyünce kaç kızın canını yakacaksın" dediğinizde o içten içe "bu işte bir tuhaflık var" diyor. Çünkü o Ahmet'i ya da Mehmet'i görünce mutlu oluyor, o zaman kalbi yerinden çıkacak kadar hızlı atıyor.
Bu sizin suçunuz değil. Bu onun suçu değil. Çünkü bu suç değil. O böyle doğdu ve bunda hiçbir yanlışlık yok. Bu erkekliğinize ya da onun erkekliğine gelen bir zarar değil. Çünkü erkeklik cinsel organda değil, yürektedir. O bunu biliyor ve tek isteği sizin de bilmeniz.
Babasına, size, o kadar çok söylemek istiyor ki hayal bile edemezsiniz. Bu hayatta tek istediği şey sizin gözünüzün içine bakıp "baba ben gayim" dediğinde ona tek şey söylemeden sımsıkı sarılmaz. Emin olun, şüphe duymayın, hayatta bundan daha çok istediği tek şey bile yok. Tek şey.
Aile, içindeki bireylerin birbirini her ne olursa olsun sevdiği yerdir. O bunun gerçek olduğuna inanmak istiyor. O kadar fırsat kolluyor ki söylemek için. Ağzınızdan çıkan her kelimeye o kadar çok dikkat ediyor ki farkına varmanız imkansız. Televizyonda birini görüp "top" diye dalga geçtikten sonra odasına gidip o kadar çok ağlıyor ki. Ve en kötüsü "neden" diye soracak olursanız verecek cevabı olmadığı için bu ağlama işlemini sessizce yapıyor. Sessizce ağlamak ağlamaların en fenasıdır. Kendini öldürmeyi düşünüyor çünkü o babasının gurur kaynağı olacakken babasının yüz karası olmayı kendine yediremiyor. Kendine değil, babasına yediremiyor. Sırf size laf gelmesin diye susuyor belki de. Ama için de küçücük bir umut var. Bu umut o kadar küçük ama o kadar güçlü ki her gece ona tek şeyin hayalini kurduruyor. Onu eşcinsel hâlde sevdiğiniz bir hayatın hayalini. Onu, "o" olduğu için sevdiğiniz bir hayatın hayali. Ona sıkıca sarılıp, ona ve size laf edeceklere "ben oğlumla gurur duyuyorum, gidin önce kendi pisliklerinize bakın" diye cevap vermenizin hayalini kuruyor. İnanın bundan daha çok istediği bir hayali yok ve bu hayali oğlunuza verecek tek insan sizsiniz.
Oğlunuz hasta değil, bunu tercih etmedi/böyle doğdu ve tek istediği onu böyle sevmeniz. Belki gün gelecek size söyleyecek ya da siz şüpheleneceksiniz. Lütfen sadece bir saniyeliğine bu okuduklarınızı aklınıza getirin ve ona nasıl davranacağınız kararını öyle verin.