18 yaşındayım, geçen sene üniversite sınavında iyi bir yer tutturamadığım için tekrar hazırlanıyorum. maalesef orta sondan beri süregelen bir düşüş yaşıyorum.
ders çalışma alışkanlığım zaten hiç yoktu ancak annemin ölümünden sonra kimsenin denetlememesi ile çığ gibi büyüdü ve artık beş dakika test çözsem esnemeye başlıyorum, uykum geliyor.
aslında asıl sorun bu da değil. hırs yapamıyorum sorun bu. 4 senede babam belki türkiyedeki toplam anne-babaların ettiği nasihatlerden, gazlamalardan daha fazlasını yapmıştır ama olmuyor. o an "ulan yapacam be yeter!" diyorum 5 dakika sonra o halimden eser kalmıyor.
bunu bize niye anlatıyorsun derseniz de, ne bileyim başarılı olmak istiyorum aslında ama çaba gösteremiyorum. yardım edin lan.
valla yanımda olsan döve döve yardım ederdim. başın sağ olsun ben olsam kendimi şöyle gaza getirirdim annem bir yerlerde beni izliyor ne yapıp edip başarılı olmak zorundayım. başkada kimse dana yardımcı olamaz.
ben de senin gibi hırs yapamıyordum. Ankara'nın Ulus'unda bir elektrikçinin yanına işe soktu peder bey beni. 3. gününde dayanamadım eve geldim aldım tüm öSS kitaplarını yaşadığım şehirde kazandım ve bu sene mezun oluyorum. Bir ceza şart böyle durumlarda. Yoksa akıllanma olmuyor, hırs olmuyor.
boğaziçi üniversitesinin kampüsünü gez istanbuldaysan.
pederin yanında çalıştım bu yaz ve hakikaten ağır bir iş, biraz ateşledi o ancak yeterli değil.
zenigt in dediği gibi dayak yemem gerekiyor galiba :)
yav bizimkiler de hiç sallamazlardı çalış falan demezlerdi. ortaokul öncesi şehir derecesi yaparken özellikle bilgisayar, hırs yoksunluğu falan derken dediğin gibi bir düşüşe girdim liseyi bitirdiğimde matematikte R nedir unutmuş haldeydim. genel kültür baabında şeylerle, üniversite düzeyinde verilen derslerin kitaplarıyla daha çok ilgileniyordum. kazanamadım haliyle üniversiteyi ama sorsan umrumda değil aza tama ediyorum. sonra sınava girdiğim yaz herkes yerleşiyor odtü, boğaziçi falan babama soruyorlar tabi. babamın o anki burulmasını görünce kendimden utandım adam senin için çalışsın didinsin senin yaptığına bak. yeri gelince evindeki hayvan seni takmıyor bi etki bırakıyor adamın oğlusun seni umutlarla büyütmüş ve sen karşılığında ona koca bir sıfır veriyorsun. cidden içim gitti. dedim ben dershaneye başlıyorum. sonraki sınavda yüksek bir puanla herkesin vay vay diyeceği bir bölüme girdim. şimdi eve gittiğimde yada birisi oğlun çok iyi yapmış ya dediğinde beni büyüten kişinin yaşadığı gurur için on yıl daha hırsla çalışırım lan azcık vefakar olmak lazım kendini salla madem önemsemiyorsun bir borcunu öde hele babana. hele hayat eşi yokken senden başka kimin hayatını dayanak etsin kendine
babanin sucu cinli anneler kizlari piyano calamazsa yemek vermiyormus eve almiyormus ufaktan
hep evde oturma. spor yap. imkanın yoksa yürüyüşe çık.
evde oturmak rehavet ve uyku veriyor insana.
@mea maxima
spor yapıyorum zaten. evde de oturmuyorum dersanedeyim zaten :)
o zaman iş zor. ders çalışmak için bir kafeye, ya da kütüphaneye gitsen.
olmadı baban seni dövse. arkadaşların dediği gibi oto sanayinde çıraklık iyi fikir. hayatın gerçekleri dank eder.