aileme onları sevdiğimi söylerdim heralde. o kadar. ama onu bile yapmayabilirdim.
biri benim yüzümden acı çekiyo yapmadığı bişeyi yaptığına inanıyo.karısık biraz anlatması ama gidip ona aslında öyle bişey olmadığını onun bişey yapmadığını söylerdim.vicdan azabı çekmesin diye.ama hayattayken yapmaya cesaret edemiyor insan orası ayrı.
sırt üstü yatıp gülümserim sadece
telafi edebileceğim bir hata, çok pişmanlık duyduğum bir şey yok.
Pismanlik duydugum bir sey olmadi hayatta henüz. Hepsi tercihimdi, iyi-kötü...
Sevdiklerime onlari cok sevdigimi söylerdim son bir kez daha.
bir ikincisi gidip O'na da onu çok sevdigimi söyler, bir kerecik daha öpmedigim ( ve bundan pisman oldugum icin), öperdim.
gitmeden önce 3-5 kişiyide berabirimde götürürdüm hata falan kalmazdı, yaşamaları hata çünkü
hiç bir şey düşünmezdim... yaşarken düşünüyoruzda ne oluyor.
şimdi düşündüm de ağız dolusu küfür ederdim. ciddiyim.